Θεοφάνης Μαλκίδης *
Ογδόντα χρόνια από το Ναζιστικό Ολοκαύτωμα στο Χορτιάτη Θεσσαλονίκης : Ένα από πιο φρικώδη εγκλήματα αναμένει Δικαιοσύνη !
Το Ναζιστικό Ολοκαύτωμα στο Χορτιάτη Θεσσαλονίκης τη 2α Σεπτεμβρίου 1944, ακριβώς πριν από ογδόντα χρόνια, δεν αφορά μόνο ένα ακόμη ατιμώρητο έγκλημα των Γερμανών κατακτητών και των συνεργατών τους, δεν σχετίζεται μόνο με την Δικαιοσύνη που αναμένεται(….), αλλά κομίζει και μία τραγική λεπτομέρεια των σφαγών στην Ελλάδα που είναι παντελώς άγνωστη:
Τα Ναζιστικά κρεματόρια δεν υπήρξαν μόνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ναζιστικής Γερμανίας και στα κατεχόμενα κράτη της Ευρώπης, αλλά εμφανίστηκαν και στο Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, όταν με την πυρπόληση ενός φούρνου και ενός σπιτιού στα οποία επίτηδες είχαν εγκλωβίσει τον άμαχο πληθυσμό οι Γερμανοί Ναζί κατακτητές, δολοφόνησαν 149 ανθρώπους, γράφοντας άλλη μία μαύρη σελίδα στα εγκλήματα πολέμου και στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Αποφράδα ημέρα λοιπόν, αλλά ταυτόχρονα και ημέρα μνήμης και θυσίας, ημέρα απαίτησης για δικαιοσύνη είναι η 2α Σεπτεμβρίου του 1944, όταν οι Γερμανοί Nαζί με τους ελληνόφωνους συνεργάτες τους, αιματοκύλισαν και έκαψαν τον Χορτιάτη.
Οι Γερμανοί ετοιμαζόταν να αποχωρήσουν από την Ελλάδα, ωστόσο μέχρι και την τελευταία στιγμή δολοφονούσαν, εξαντλώντας τη βαρβαρότητα και την αγριότητά της σε αμάχους. Παρότι εξελισσόταν η oπισθοχώρηση των Γερμανών το φθινόπωρο του 1944, εκδηλώθηκε απολύτως συνειδητά εκδικητική τους μανία με μία μεγάλη σειρά σφαγών αμάχων στο Χορτιάτη , αλλά και στην υπόλοιπη κατεχόμενη Ελλάδα. Έτσι την 2α Σεπτεμβρίου 1944 περικυκλώθηκε ο Χορτιάτης από Γερμανούς στρατιώτες, αλλά και από δυνάμεις του «αποσπάσματος καταδίωξης ανταρτών» του Φριτς Σούμπερτ , γνωστού και από άλλα εγκλήματα κατά τη διάρκεια της κατοχής. Ακολούθως οι δολοφόνοι έκαναν αυτό που ήξεραν και από άλλες φρικιαστικές τους πράξεις, δηλαδή ανήκουστες δολοφονίες, βιασμούς, πλιάτσικο και πυρπολήσεις, συγκεντρώνοντας του κατοίκους του οικισμού στο στο φούρνο του Στέφανου Γκουραμάνη, όπου εκεί πυροβολήθηκαν από τους δολοφόνους, οι οποίοι στη συνέχεια έβαλαν φωτιά για να κάψουν όσους δεν είχαν ξεψυχήσει από τις σφαίρες!!!!!
Η ύβρις είχε ξεκινήσει με ένα αντίστοιχο δείγμα που υπήρχε και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης: οι όμηροι- μελλοθάνατοι οδηγήθηκαν στο φούρνο υπό τη συνοδεία βιολιού και μάλιστα με εύθυμους σκοπούς που έπαιζε Γερμανός στρατιώτης. «Γλεντούσαν» δηλαδή τη σφαγή των αμάχων που προετοίμαζαν!!!!!
Όποιος επιχειρούσε να διαφύγει από το φλεγόμενο κτήριο, τον μαχαίρωναν οι Γερμανοί και οι Έλληνες συνεργάτες οι οποίοι ως Νέρωνες έβλεπαν τα «έργα» τους. Μία άλλη ομάδα αμάχων, οι Γερμανοί την οδήγησαν στο σπίτι του Ευάγγελου Νταμπούδη, όπου κάηκαν ζωντανοί. Άλλοι εκτελέστηκαν επί τόπου όταν προσπάθησαν να διαφύγουν, ενώ ( ως συνήθως) οι γυναίκες βιάστηκαν και στη συνέχεια δολοφονήθηκαν.
Ο απολογισμός της σφαγής, του Ολοκαυτώματος ήταν 149 νεκροί, μεταξύ αυτών 109 γυναίκες και κορίτσια και περίπου 300 σπίτια καμένα.
Δύο ημέρες μετά οι Γερμανοί ξαναγύρισαν για να ολοκληρώσουν το έγκλημά τους, αρπάζοντας ό,τι δεν μπόρεσαν να πάρουν την ημέρα του Ολοκαυτώματος……
Στο βιβλίο του «Μία επαίσχυντη συμφωνία και το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη», ο Γ. Φαρσακίδης αναφέρει, μεταξύ των άλλων τα εξής: «Η Ελληνική επίσημη ιστοριογραφία ελάχιστα έχει ασχοληθεί με την πυρπόληση του Χορτιάτη. Το ολοκαύτωμα, σαν συμβάν, απουσιάζει παντελώς τόσο από τα, κατά τα άλλα σχολαστικά στην καταγραφή, γερμανικά, όσο και τα βρετανικά αρχεία. Κι αναρωτιέται κανείς, συγκαλύπτοντας άραγε ποιους μεγαλόσχημους συνεργούς εγκλημάτων πολέμου, ποιες πολιτικές ατιμίες και προδοσίες, έχει διαγραφεί αυτή η σελίδα;».
Ο υπεύθυνος του Ολοκαυτώματος, ο Φριτς Σούμπερτ μετά τον πόλεμο καταδικάστηκε για τις πράξεις του και εκτελέστηκε στην Αθήνα, σε από τις μοναδικές περιπτώσεις δίκης και καταδίκης, αλλά και εκτέλεσης της ποινής, αφού το σύνολο των εγκληματιών παρέμεινε ατιμώρητο.
Η συμπλήρωση ογδόντα ετών από το Ολοκαύτωμα στο Χορτιάτη αποτελεί μία υπόμνηση για τη δικαιοσύνη, αλλά και για την απόδοση των οφειλόμενων, ηθικών και άλλων, που απαιτούμε από τη Γερμανία ως υποχρέωσή της προς την πατρίδα μας. Στην υπόμνηση αυτή θα θέλαμε να έχουμε μαζί μας, ειδικά εμείς που έχουμε θύματα κατά τη διάρκεια της Κατοχής, το ελλαδικό κράτος, τα κόμματα, τους ακαδημαϊκούς θεσμούς και βεβαίως θα επιθυμούσαμε την ανάληψη της ευθύνης από τη Γερμανία. Η σιωπή, η ολιγωρία, η αδιαφορία, η Ύβρις δεν είναι γνωρίσματα της δικαιοσύνης……
*Ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου, συγγραφέας του βιβλίου «Κεμαλισμός και Ναζισμός».
