Δεν ήσαν όλοι Γαλάτες, ήσαν όμως όλοι τους Γάλλοι

Όταν στην παράταση του τελικού ποδοσφαιρικού αγώνα για το Παγκόσμιο Κύπελλο αντικαταστάθηκε ο Ραμπιό, και μάλιστα λίγο αργότερα και ο Βαράν, μιγαδικής καταγωγής, όλοι οι παίκτες της εθνικής Γαλλίας, πλην του τερματοφύλακα Γιορίς ήσαν μαύροι, με εκείνο το βαθύ αφρικανικό μαύρο χρώμα που δεν αφήνει αμφιβολία για τον τόπο της καταγωγής. Σε σημείο  που αν κάποιος άνοιγε εκείνη την ώρα την τηλεόραση θα διερωτάτο αν αντίπαλος της Αργεντινής ήταν η Σενεγάλη, ή η Γκάνα. Όμως ούτως ή άλλως η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών της Γαλλίας τα τελευταία χρόνια, πάντα προέρχεται από τις χώρες της Αφρικής. Γιαυτό όταν ο Μπαράκ Ομπάμα επισκέφθηκε πριν τέσσερα χρόνια, μετά το τέλος της οκταετούς θητείας του, τη Νότια Αφρική με αφορμή  τη συμπλήρωση 100 ετών από τη γέννηση του Νέλσον Μαντέλα, αξιοποίησε στην ομιλία του στο Γιοχάνεσμπουργκ ως παράδειγμα συνύπαρξης λευκών και μαύρων την πρόσφατη – τότε – κατάκτηση του Παγκοσμίου πολέμου από τη Γαλλία στη Ρωσία και την αριθμητική πλειοψηφία των μαύρων ποδοσφαιριστών της εθνικής της ομάδας, λέγοντας: “Είδατε; Δεν ήσαν όλοι οι ποδοσφαιριστές Γαλάτες, ήσαν όμως όλοι τους Γάλλοι”! Όμως δεν ήσαν μόνον Γάλλοι πολίτες, οι μαύροι ήσαν και μουσουλμάνοι. Πώς μπορεί λοιπόν η Γαλλία από τη μια να πανηγυρίζει, με πρώτο μάλιστα τον πρόεδρο Μακρόν, την κατάκτηση του τροπαίου το 2018 και χθες να είναι περήφανη για τη συμμετοχή της στο μεγάλο τελικό, όπου έχασε το τρόπαιο στις λεπτομέρειες, και από την άλλη να αναπτύσσεται η αντισλαμική ρητορική που περιθωριοποιεί τους μετανάστες, που “κουβάλησε” στη χώρα για να καλύψουν τις ελλείψεις του εργατικού δυναμικού στην ανασυγκρότηση της χώρας μετά τον πόλεμο, αλλά και τους απογόνους τους; Διότι η κατάσταση των μετααποικιακών μεταναστών είναι τέτοια ώστε, σύμφωνα με έρευνα του Εθνικού Ινστιτούτου Δημογραφικών Μελετών της Γαλλίας, η δεύτερη γενιά νιώθει λιγότερο ενσωματωμένη από την πρώτη, πράγμα που αποτελεί αντιστροφή μιας ιστορικής τάσης, κάτι το πρωτοφανές. Διότι η πρώτη γενιά είχε εργασία αφού γιαυτό τους μετέφεραν στη Γαλλία ενώ η δεύτερη γενιά βουλιάζει στην ανεργία. Γιαυτό αν οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Γαλλίας δεν διέθεταν τις ποδοσφαιρικές δεξιότητες που τους επιτρέπουν να “κολυμπάνε” στο χρήμα, θα ζούσαν σε κάποιο από τα εθνοτικά και θρησκευτικά γκέτο συγκρουόμενοι κατά καιρούς με τη γαλλική αστυνομία, ώστε και χαμηλό ημερομίσθιο να εξασφαλίζουν στη γαλλική παραγωγή αλλά και να επανδρώνουν τον εφεδρικό στρατό ανέργων συμπιέζοντας τις διεκδικήσεις των Γάλλων εργαζομένων.

Πού θα πρέπει να αποδώσουμε αυτή την αντισλαμική και αντιμεταναστευτική ρητορική και αντιμετώπιση; Στη Γαλλία, η προσπάθεια της εκκοσμίκευσης, δηλαδή της χειραφέτησης έναντι της ηγεμονίας της θρησκείας, μπλέκεται με την ιστορία της αποικιοκρατίας, καθώς η Τρίτη Δημοκρατία (1870 – 1940) μαχόταν υπέρ της εκκοσμίκευσης την ίδια στιγμή που οικοδομούσε την αποικιακή της αυτοκρατορία. Αυτό σημαίνει ότι, επί Τρίτης Δημοκρατίας, ο πολίτης αντιπαρατίθεται στον ιθαγενή, που δεν διαθέτει τα ίδια δικαιώματα. Με άλλα λόγια, η Δημοκρατία γεννήθηκε όχι μόνο πολεμώντας ενάντια σε εσωτερικούς εχθρούς αλλά και καθορίζοντας νομικά σύνορα και πολιτικές ιεραρχίες απέναντι στους αποικισμένους υπηκόους της. Στις αρχές του 20ου αιώνα, η Τρίτη Δημοκρατία υποστήριζε την εκκοσμίκευση για να κατανικήσει μια σειρά από αντιδραστικές απειλές, ενώ σήμερα τη χρησιμοποιεί σαν όπλο αποκλεισμού απέναντι σε μειονότητες, τα δικαιώματα των οποίων αρνείται. Γιαυτό η αποικιακή μήτρα προσφέρει την πολιτισμική βάση πάνω στην οποία μπολιάζεται η νέα ισλαμοφοβία και η αντιμεταναστευτική ρητορική.

Όμως, όπως μας λέει ο Ενζο Τραβέρσο, “η Γαλλία, διαπλάστηκε μέσα από εκατό και πάνω χρόνια μεταναστεύσεων, να γιατί αυτός ο βίαιος αντιμεταναστευτικός λόγος είναι ουτοπικός στην κυριολεξία! Είναι αδύνατο να γυρίσουμε πίσω και η αντιδραστική αγόρευση υπέρ των “γνήσιων” γάλλων με τη δυσπιστία της απέναντι στους απογόνους των μεταναστών, προϋποθέτει και εξιδανικεύει μια Γαλλία που δεν υπάρχει, που έχει πάψει να υπάρχει εδώ και ενάμισι αιώνα και στην οποία, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, θα ήταν αδύνατο να επιστρέψουμε. Όχι μόνο είναι αδύνατο να επιστρέψουμε πίσω αλλά, έστω ότι ήταν εφικτό, θα αποτελούσε τότε καταστροφή για τη χώρα, πηγή οπισθοδρόμησης, απομόνωσης και γενικής πτώχευσης. Αυτό ισχύει και για την Ευρώπη ολόκληρη, η οποία εδώ και χρόνια δείχνει μια αυτοκτονική τύφλωση…..Εκείνο που αποτελεί τον πλούτο της Γαλλίας και της Ευρώπης, συνεχίζει, είναι ακριβώς η πολλαπλότητα των ταυτοτήτων τους. Στην περίπτωση της Γαλλίας το γεγονός ότι ήταν αποικιακή αυτοκρατορία περιλαμβάνει τουλάχιστον μια θετική πλευρά, δηλαδή ακριβώς τον πλούτο των ταυτοτήτων και της κουλτούρας που την κατοικούν, πλούτος που σε άλλα μέρη δεν βρίσκεται πάντα”. Αυτό το συμπέρασμα θα πρέπει να κρατήσουμε από τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ.

Προηγούμενο άρθροΤο τουρκικό σχέδιο υβριδικού πολέμου εναντίον της Ελλάδας – Του ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗ
Επόμενο άρθροΜηταράκης: Υποκριτική η δήλωση Ερντογάν για τον φράχτη του Έβρου