Είναι αξιόπιστες οι ΗΠΑ;
Ο Χ. Ρ. Μακμάστερ, στρατηγός ε.α. και σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας επί Ντόναλντ Τράμπ, απαντώντας σε ερώτηση για τις συνέπειες της επανόδου των Ταλιμπάν στην εξουσία του Αφγανιστάν, με τον τρόπο μάλιστα που συνέβη, δήλωσε πως “αυτό που συνέβη στέλνει ένα μήνυμα στον υπόλοιπο κόσμο – συμπεριλαμβανομένων των αντιπάλων μας – ότι οι ΗΠΑ είναι αναξιόπιστες. Η απόσυρσή μας από το Αφγανιστάν κάνει τις ΗΠΑ να φαίνονται αδύναμες και μη αφοσιωμένες στους συμμάχους μας”. Δήλωσε μάλιστα ότι δεν τον εξέπληξε η ταχύτητα κατάρρευσης του αφγανικού στρατού και της κυβέρνησης. “Μεταξύ άλλων, πρόσθεσε, υποχρεώσαμε την αφγανική κυβέρνηση να απελευθερώσει 5.000 τρομοκράτες, ουσιαστικά αναπληρώνοντας τις δυνάμεις των Ταλιμπάν, ενώ δεν επιτρέψαμε καν στην αφγανική κυβέρνηση να συμμετάσχει στη συμφωνία συνθηκολόγησής μας με τους Ταλιμπάν”. Τί περιελάμβανε η συμφωνία συνθηκολόγησης στη Ντόχα; Οι ΗΠΑ θα απέσυραν το σύνολο των στρατιωτικών τους δυνάμεων από το Αφγανιστάν με αντάλλαγμα “ένα άδειο πουκάμισο”, δηλαδή οι Ταλιμπάν δεσμεύτηκαν να μην επιτρέψουν να γίνει το Αφγανιστάν ορμητήριο εξτρεμιστών και επιθέσεων εναντίον αμερικανικών και συμμαχικών στόχων. Ποιός όμως μπορεί να το διασφαλίσει αυτό; Ποιός ήταν ο ρόλος των ευρωπαίων συμμάχων των ΗΠΑ στις αποφάσεις για το Αφγανιστάν αφού πέραν της στρατιωτικής τους παρουσίας και συνδρομής στα πλαίσια του ΝΑΤΟ (και η Ελλάδα από το 2002 έως το 2012 συμμετείχε στρατιωτικά στο Αφγανιστάν), η Ευρώπη είναι αυτή που θα υποστεί τις συνέπειες των εξελίξεων εκεί; Αγνοήθηκαν πλήρως. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γενς Στόλτενμπεργκ, γ.γ. του ΝΑΤΟ, σε συνέντευξη Τύπου, παραδέχθηκε ότι ήταν “έκπληξη η ταχύτητα της πολιτικής και στρατιωτικής κατάρρευσης” της κυβέρνησης του Αφγανιστάν, ομολόγησε δηλαδή την πλήρη άγνοια των μελών του ΝΑΤΟ για τις αποφάσεις που καθόρισαν τις εξελίξεις εκεί.
Αλλά δεν είναι μόνον το Αφγανιστάν. Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ σάρωσαν τη Μ. Ανατολή και όχι μόνον με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση τους. Με τους δύο πολέμους του Κόλπου το 1991 και το 2003 και την εισβολή στο Ιράκ που ουσιαστικά τριχοτομήθηκε, με την εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001 αλλά και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Με τη διάλυση της Λιβύης, την εμπλοκή στη Συρία στο όνομα της αντιμετώπισης της ISIS, αλλά και στην Ουκρανία, την επιβολή κυρώσεων σε Ρωσία, Ιράν κοκ.. Ας μη ξεχνάμε ότι το 2006 ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ήταν υπέρμαχος της τριχοτόμησης του Ιράκ. Μάλιστα με δική του πρωτοβουλία η αμερικανική Γερουσία είχε ψηφίσει υπέρ της διάσπασης του Ιράκ με 75 ψήφους υπέρ και μόλις 23 κατά, απόφαση που προσέκρουσε στο βέτο του τότε προέδρου Μπους. Το γεγονός ότι ακολούθησε πλήθος πανεπιστημιακών μελετών που υποστήριζαν ότι «η μοναδική ελπίδα για την ύπαρξη ενός σταθερού Ιράκ είναι η διάσπασή του» (Παν/μιο Τζον Χόπκινς, Ινστιτούτο Μπρούκινγκς, κ.α.) αποδεικνύει ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στηρίζεται σε όλα τα επίπεδα. Αυτή όμως ήταν διαχρονικά η πολιτική πρακτική των ΗΠΑ. Γιαυτό ο Σάμιουελ Χάντινγκτον το 1999, όπως και ο Ρόμπερτ Τζέρβις, πρόεδρος της Αμερικανικής Ένωσης Πολιτικής Επιστήμης, το 2001, έγραφαν στο περιοδικό Foreign Affairs ότι για μεγάλο μέρος του πλανήτη οι ΗΠΑ “μετατρέπονται σε υπερδύναμη ταραξία…σε βασική απειλή για τις κοινωνίες τους”
Εύλογα λοιπόν διερωτώμεθα πώς η χώρα μας έχει εναποθέσει την εθνική της ασφάλεια σε ένα κράτος “ταραξία”, όπως οι ΗΠΑ, που όπως απέδειξε για πολλοστή φορά η επάνοδος των Ταλιμπάν στην εξουσία, ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το συμφέρον της αδιαφορώντας τί μπορεί αυτό να επιφέρει σε εμπλεκόμενα κράτη και κοινωνίες. Και όχι μόνον εναπόθεσε την ασφάλεια της χώρας στις ΗΠΑ αλλά πλειοδοτεί και σε προσφορά υπηρεσιών στην υπερδύναμη έναντι των απαιτήσεών της, όπως αποκαλύπτεται εν όψει της ανανέωσης της αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας – ΗΠΑ (MDCA); Έχει αναλογιστεί η Αθήνα τον δυνητικό ρόλο της αμερικανικής βάσης σε μια ευαίσθητη εθνικά περιοχή, στην Αλεξανδρούπολη, στην περίπτωση ελληνοτουρκικής σύγκρουσης, τη στιγμή που ο ρόλος της Τουρκίας αναβαθμίζεται περιφερειακά, όπως απεδείχθη, πέραν των άλλων, και στο Αφγανιστάν,
Οι φόβοι αυτοί δεν είναι σημερινοί. Τον Σεπτέμβρη του 1995, ο τότε υφυπουργός Άμυνας Νίκος Κουρής, με αφορμή τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς εναντίον των Σέρβων που διαμόρφωσαν τους επιδιωκόμενους από τη Δύση συσχετισμούς στη Βοσνία, προέτρεπε τους μαθητές της Σχολής Εθνικής Άμυνας να εξετάσουν «το νέο ρόλο του ΝΑΤΟ σε επιχειρήσεις επιβολής ή διατήρησης της ειρήνης και τις τυχόν συνέπειες που θα έχει αυτή η μετεξέλιξή του σε ενδεχόμενη κρίση στο Αιγαίο ή άλλες περιοχές του εθνικού μας χώρου» Ακριβώς περί αυτού πρόκειται και σήμερα: Σε αυτή την περίπτωση θα ταυτίζονται τα ελληνικά με τα αμερικανικά συμφέροντα;
