Είναι τα ελληνοτουρκικά σύνορα και ευρωτουρκικά;

Στα πλαίσια του Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών, ο Έλληνας πρωθυπουργός, κατά τη διάρκεια συνομιλίας του με τον καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ Νάιαλ Φέργκιουσον στις 11 Ιουνίου, αναφέρθηκε στο πρόβλημα της χώρας μας με την Τουρκία: “Το πρόβλημα της Ελλάδας με την Τουρκία, είπε, είναι πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία. Γιατί αφορά τα σύνορά μας. Αφορά ζητήματα ασφαλείας. Γιατί εμείς, συνέχισε, προστατεύουμε τα ελληνικά σύνορα που ταυτόχρονα είναι και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης”. Μάλιστα πρόσθεσε πως αν η Τουρκία πιστεύει ότι μπορεί να καταστρατηγεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, η αντίδραση δεν θα είναι μόνον από τη χώρα μας, αλλά θα είναι η αντίδραση από ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. “Και αυτό είναι που προσπαθώ και θέλω να γνωρίζουν όλοι, ότι θα υπάρχουν πολύ σημαντικές επιπτώσεις εάν κάτι τέτοιο συμβεί”. Η λογική που υποστηρίζει ο Έλληνας πρωθυπουργός, όπως και ο προκάτοχός του, αρχής γενομένης από τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος είχε ταυτίσει την ελληνική ΑΟΖ με την ευρωπαϊκή, θα ίσχυε στην περίπτωση μετεξέλιξης της ΕΕ σε ομόσπονδο κράτος. Διότι αν τα ελληνοτουρκικά σύνορα είναι ευρωτουρκικά, η υπεράσπισή τους έναντι της Τουρκίας, όπως και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην ΑΟΖ, είναι ευρωπαϊκή υπόθεση και όχι μόνον ελληνική. Για παράδειγμα το κόστος των δύο φρεγατών γαλλικής κατασκευής τύπου Belh@rra, ύψους 2,4 δις ευρώ που θα προμηθευτεί η χώρα μας από τη Γαλλία, θα έπρεπε να επιβαρύνει το σύνολο των κρατών μελών της ΕΕ, όπως και η αναβάθμιση των μαχητικών F-16 ή η αγορά F-35. Όπως και η υπεράσπιση των συνόρων μας με έμψυχο δυναμικό θα έπρεπε να είναι και ευρωπαϊκή υπόθεση. Τότε μόνον οι ισχυρισμοί των ελλήνων πρωθυπουργών και οι διακηρύξεις των θεσμικών οργάνων της ΕΕ υπέρ της χώρας μας και της Κυπριακής Δημοκρατίας θα είχαν νόημα. Γιαυτό όταν η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ή ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας Ζοζέπ Μπορέλ επαναλαμβάνουν από τις Καστανιές τον ευφημισμό που θέλει τα σύνορα της χώρας μας με την Τουρκία να είναι και ευρωτουρκικά, με την πολιτική τους σημασία, προφανώς μας εμπαίζουν.

Την Παρασκευή 18 Ιουνίου συνήλθε η σύνοδος υπουργών Άμυνας των κρατών μελών της ΕΕ η οποία εξέτασε τη στήριξη που θα παρέχουν τα κράτη μέλη στην περίπτωση που κάποιο εξ αυτών δεχθεί επίθεση από τρίτη χώρα. Όμως το κείμενο συμπερασμάτων της συνόδου κατέληγε με την επισήμανση ότι βασικός πυλώνας της άμυνας της Ευρώπης παραμένει το ΝΑΤΟ, του οποίου μέλη αποτελούν τα περισσότερα κράτη της ΕΕ. Προφανώς λοιπόν, η επισήμανση περί “τρίτης χώρας” παραπέμπει στη Ρωσία αφού η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Αλλά αν, παρά ταύτα, η ΕΕ αντιδρούσε στην περίπτωση που η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, επιτεθεί στη χώρα μας, ποιά θα μπορούσε να είναι η στρατιωτική αντίδρασή της; Ποιός θα ήταν ο φορέας της στρατιωτικής παρέμβασής της; Διότι ενώ υπήρχε στρατιωτικός βραχίονας από συστάσεως θα λέγαμε της ΕΟΚ, η Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (ΔΕΕ), αντί να μετεξελιχθεί διαλύθηκε: Η ΔΕΕ συγκροτήθηκε το 1954 και διαλύθηκε και τυπικά το 2011 με τη δικαιολογία ότι αντικαταστάθηκε από μια ρήτρα αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη Συνθήκη της Λισαβόνας. Ουσιαστικά διαλύθηκε με πρωτοβουλία του Βερολίνου προκειμένου να καθησυχάσει την Ουάσινγκτον για το ενδεχόμενο μετεξέλιξης της ΔΕΕ σε ευρωπαϊκό βραχίονα ασφαλείας αντιπαραθετικά με το ΝΑΤΟ. Επί δεκαετίες η ΔΕΕ, λόγω του ΝΑΤΟ, ήταν ανενεργός φορέας ασφάλειας αλλά άρχισε να ενεργοποιείται μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, μάλιστα με φορέα τη ΔΕΕ συμμετείχαν ευρωπαϊκά κράτη στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου. Η ΔΕΕ αναζωογονήθηκε στα πλαίσια της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και της Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) με την ένταξη νέων κρατών μελών όπως η Ελλάδα (1994), η Ισπανία, η Πορτογαλία αλλά και με τον χαρακτηρισμό ως συνδεδεμένων μελών των μελών του ΝΑΤΟ που δεν ανήκαν στην ΕΕ, όπως η Τουρκία.  Την ένταξη της χώρας μας στην ΔΕΕ ακολούθησαν κατά την πάγια πρακτική των κυβερνήσεών μας διθύραμβοι και διαβεβαιώσεις ότι τα σύνορά μας θα ήταν και σύνορα της ΕΕ. Ποια όμως ήταν η πραγματικότητα;

Για να μην αναλωνόμαστε σε επιχειρήματα, αποκαλυπτική για τον χαρακτήρα των ελληνοτουρκικών συνόρων, είναι η αναδρομή στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν: Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (CDU) υιοθέτησε το 1994 τη λεγόμενη «εποικοδομητική ρήτρα εξαίρεσης» στα πλαίσια της ΚΕΠΠΑ. Δηλαδή, υιοθέτησε την κοινή πολιτική ασφάλειας της ΕΕ “αλά καρτ” στα πλαίσια της οποίας οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με πλειοψηφία χωρίς να είναι υποχρεωμένες οι χώρες που διαφωνούν να συμμετέχουν στις κοινές δράσεις της ΚΕΠΠΑ διότι θίγονται τα εθνικά τους συμφέροντα. Παράλληλα προτείνονταν να παρέχεται στα συνδεδεμένα μέλη της ΔΕΕ (όπως ήταν η Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ) η δυνατότητα να λαμβάνουν μέρος σε επιχειρήσεις που θα εντάσσονται στα πλαίσια της ΚΕΠΠΑ. Όμως έτσι θα μπορούσε να συμβεί να μη συμμετέχει η Ελλάδα βάσει του δικαιώματος που θα της παρείχε η «εποικοδομητική ρήτρα εξαίρεσης» και να συμμετέχει η Τουρκία. Στην περίπτωση αυτή ποιο κράτος θα ήταν εντός και ποιο εκτός της ΕΕ; Όμως αυτή η κραυγαλέα αντίφαση δεν ήταν ό,τι χειρότερο για τη χώρα μας. Διότι όπως αποκάλυψε ο Χέλμουτ Κολ, μιλώντας στο Μόναχο στην 33η συνάντηση για την ασφάλεια στην Ευρώπη, η γερμανική κυβέρνηση προτίθετο να προωθήσει την υιοθέτηση ρήτρας για την υποχρέωση “εκδήλωσης αμυντικής συνδρομής” για όλα τα μέλη της ΕΕ αλλά σύμφωνα με όσα όριζε το άρθρο 5 της διακήρυξης του Πέτερσμπεργκ της ΔΕΕ. Το οποίο εξαιρούσε την περίπτωση κατά την οποία πλήρες μέλος της ΔΕΕ, όπως η Ελλάδα, θα δέχονταν επίθεση από συνδεδεμένο μέλος, όπως ήταν η Τουρκία. Γιαυτό η ταύτιση των ελληνοτουρκικών συνόρων με τα ευρωτουρκικά θα είχε νόημα μόνον με την ομοσπονδοποίηση της ΕΕ, και την απεξάρτησή της  από το ΝΑΤΟ.

 

Προηγούμενο άρθρο30.000€ «καμπάνα» στον άντρα που κλώτσησε αδέσποτο
Επόμενο άρθροΑυξάνεται ο αριθμός των θετικών επιβεβαιωμένων κρουσμάτων στην Περιφέρεια ΑΜΘ.