Ευρωπαϊκή Ένωση: Τόσο ανύπαρκτη!!!

Ο θάνατος του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ υπέμνησε σε όλους το τέλος του Ψυχρού πολέμου, τις δυνατότητες που προσέφερε στην παγκόσμια κοινότητα, και συσχέτισε το τέλος του με τις εξελίξεις που πυροδότησε, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, τριάντα χρόνια μετά.. Διότι το τέλος του Ψυχρού πολέμου ήταν ένα σταυροδρόμι επιλογών: Ήταν η επιλογή ανάμεσα στην παγκόσμια ειρήνη και τον οικονομικό ανταγωνισμό, αυτή ήταν και η έννοια της συγκρότησης του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), και στην επιλογή της Ουάσινγκτον, ως νικήτριας του Ψυχρού πολέμου, να απαιτήσει τα λάφυρα από τους ηττημένους. Πώς; Με την επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, αντί της διάλυσής του που ήταν αυτονόητη μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας αλλά και της επέκτασης της ΕΕ αντί της εμβάθυνσής της που θα οδηγούσε στην “απελευθέρωσή” της από την μέγγενη των ΗΠΑ. Αντίθετα, η ΕΕ συνεχίζει να πειθαναγκάζεται στις επιλογές των ΗΠΑ για λόγους ασφαλείας με αποτέλεσμα να σύρεται στις αποφάσεις της Ουάσινγκτον άνευ όρων, οδηγώντας τους ευρωπαϊκούς λαούς σε πρωτόγνωρα αδιέξοδα. Να υπενθυμίσουμε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία οφείλεται στην αποτυχία των κυβερνήσεων Γερμανίας και Γαλλίας, εγγυητών της συμφωνίας του Μινσκ 2, να πιέσουν την Ουκρανία να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της που απέρρεαν από τη συμφωνία την οποία προσυπέγραψε. Προφανώς διότι θα ακύρωνε τις σημερινές εξελίξεις που προωθούν οι ΗΠΑ υπέρ των συμφερόντων τους

Η σημερινή πλήρης εξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ, είναι το επιστέγασμα μιας εκατονταετούς πορείας με αφετηρία τον ευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο 1914 -1945, τους δύο παγκοσμίους πολέμους που μετέφεραν το κέντρο ισχύος από την Ευρώπη στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Όπως σημειώνει ο Νίκος Ψυρούκης, ιστορικός, «όταν έμπαιναν οι ΗΠΑ στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο χρωστούσαν στην Ευρώπη 4,5 δις δολάρια. Με τον τερματισμό του πολέμου, η Ευρώπη χρωστούσε στις ΗΠΑ 10 δις δολάρια σε πολεμικά χρέη». Με τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο διαλύθηκαν οι αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες των ευρωπαϊκών κρατών δίνοντας τη δυνατότητα στο αμερικανικό κεφάλαιο να εισχωρήσει στις αγορές παντού εκεί όπου η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία δεν τους επέτρεπε μέχρι τότε να δράσουν ενώ η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων στην Ευρώπη αναζωογόνησε την αμερικανική οικονομία. Είναι χαρακτηριστικό πως στο διάστημα 1938 – 1944 το ετήσιο εθνικό εισόδημα των ΗΠΑ υπερδιπλασιάστηκε, από 41 δις δολάρια έφτασε στα 83 δις ενώ οι οικονομίες των εμπόλεμων ευρωπαϊκών κρατών κατέρρεαν και υπερχρεώνονταν στην Ουάσινγκτον. Με το ΝΑΤΟ οι ΗΠΑ υπέταξαν και στρατιωτικά την Ευρώπη. Ακολούθησαν οι “χρυσές δεκαετίες” 1945 – 1973 ως αποτέλεσμα της δημιουργικής καταστροφής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που καλλιέργησε ψευδαισθήσεις στους ευρωπαϊκούς λαούς, κυρίως λόγω του αντίπαλου ιδεολογικού δέους του κομμουνισμού που υποχρέωσε το κεφάλαιο σε κοινωνικές παραχωρήσεις. Το τέλος του Ψυχρού πολέμου αποκάλυψε ότι στη διάρκειά του οι συσχετισμοί ΗΠΑ – ΕΕ είχαν ανατραπεί περαιτέρω σε βάρος της Ευρώπης, σε σημείο πλήρους πολιτικής εξάρτησης.

Η επιβολή πλαφόν στην τιμή του ρωσικού πετρελαίου από τους υπουργούς Εξωτερικών των επτά πλουσιότερων κρατών του κόσμου (G7) αλλά και στην τιμή του φυσικού αερίου, όπως προαναγγέλθηκε από την Κομισιόν, με υποβολέα την Ουάσινγκτον, ουδόλως θα επηρεάσει τις ΗΠΑ. Διότι οι ΗΠΑ είναι παραγωγός και εξαγωγέας ενώ αντίθετα με τη διακοπή της ροής των δύο ενεργειακών πόρων από τη Ρωσία, ως αντίποινα της Μόσχας στην επιβολή πλαφόν, τα οικονομικά οφέλη των ΗΠΑ θα εκτοξευθούν περαιτέρω. Η διαθέσιμη ενεργειακή ύλη στην παγκόσμια αγορά θα μειωθεί εκτοξεύοντας ακόμη υψηλότερα την τιμή της. Διότι, το πλαφόν δεν θα αφορά τις παγκόσμιες ροές αλλά μόνον τις ενεργειακές εξαγωγές της Ρωσίας και η παγκόσμια αγορά θα συνεχίσει να διαμορφώνει τις τιμές στα πλαίσια της ζήτησης και της προσφοράς. Το αντίθετο θα συμβεί με την Ευρώπη η οποία θα υποστεί αυτή εξ ολοκλήρου τις συνέπειες του πλαφόν σε πετρέλαιο και αέριο, θα υποστεί δηλαδή τις συνέπειες των δικών της αποφάσεων και θα εξαρτηθεί στο μέλλον ολοκληρωτικά σχεδόν από το αμερικανικό LNG, πολύ ακριβότερο του ρωσικού αερίου.. Με την ύφεση στη βιομηχανία που ήδη πλήττει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και τείνει να προσλάβει δραματικές διαστάσεις, οι ευρωπαϊκές εξαγωγές θα ελαχιστοποιηθούν περιορίζοντας δραματικά το εξαγωγικό αποτύπωμα της Ευρώπης στις παγκόσμιες αγορές εκτινάσσοντας το μερίδιο των ΗΠΑ. Ενώ όλα αυτά συνηγορούν στην οικοδόμηση μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης με αυτόνομο ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις, προτάσσοντας την εμβάθυνσή της με την πολιτική της ένωση, ο καγκελάριος Σολτς μιλώντας πρόσφατα στην Πράγα πήρε θέση υπέρ της περαιτέρω διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να συμπεριλάβει τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων και τις Ουκρανία, Μολδαβία και Γεωργία. Δεν αναφέρθηκε καθόλου στην προοπτική εμβάθυνσή της καίτοι το θέμα αυτό ήταν κυρίαρχο μετά το Μάαστριχτ στην Ευρώπη των “12” και των “15” μετά το 1995, για να εγκαταλειφθεί με τις απανωτές διευρύνσεις που ακολούθησαν επεκτείνοντας την επιρροή του Βερολίνου. Πρότεινε επίσης τον συντονισμό των αμυντικών δυνατοτήτων των κρατών – μελών της ΕΕ υπό την επικυριαρχία του ΝΑΤΟ, διότι ο γερμανικός λαός δεν επιθυμεί τον στρατιωτικό ρόλο της χώρας. Έγραφε σχετικά ο Eric Gujer, πολιτικός συντάκτης και εκδότης, στη Neue Zurcher Zeitung στις 21/7/2012: “Η πλειοψηφία των Γερμανών επιθυμεί περισσότερο για τη χώρα τους έναν ρόλο μεγάλης Ελβετίας στο εικονοστάσιο της παγκόσμιας πολιτικής…Το Βερολίνο δεν ασκεί παρά απρόθυμα τον ηγετικό του ρόλο – ρόλο κατά προτίμηση οικονομικό, σπανίως εξωτερικής πολιτικής και ποτέ στρατιωτικό”. Γιαυτό στα σχέδια της Γερμανίας περιλαμβάνεται η δημιουργία μιας νέας “Λεγεώνας των ξένων” την οποία θα στελεχώνουν πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Καθημερινή 28/12/2018). Παράλληλα, επανέφερε το αίτημα για σταδιακή μετάβαση στη λήψη αποφάσεων με πλειοψηφία, σε σημαντικούς τομείς όπως η εξωτερική πολιτική και η άμυνα, η ΚΕΠΠΑ. Με άλλα λόγια σχεδιάζεται μια μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία θα αποφασίζουν οι λίγες ισχυρές χώρες και κάποιες της άμεσης επιρροής τους, σχεδιάζεται δηλαδή εντός της ΕΕ, η συγκρότηση ενός μοντέλου αποικιοκρατίας, με τη μητρόπολη και την περιφέρεια, στην οποία οι χώρες της περιφέρειας θα προσφέρουν φθηνή εργασία και φθηνές πρώτες ύλες και θα επανδρώνουν τον ευρωστρατό προκειμένου να προωθούνται κάθε φορά τα συμφέροντα των ισχυρών τα οποία πιθανότατα θα αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των κρατών της μειοψηφίας. Ένα μοντέλο που δεν αμφισβητεί την επικυριαρχία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, απλά στοχεύει να αναπληρώσει την αποδυνάμωση της Γερμανίας και άλλων ισχυρών κρατών μελών, στις παγκόσμιες εξελίξεις, με την ενδυνάμωσή τους στα όρια μιας περαιτέρω διευρυμένης ΕΕ.

Προηγούμενο άρθροΜόλις τα μισά τουρκικά F-16 μπορούν να πετάξουν – Ανταλλακτικά γιόκ!
Επόμενο άρθροΣκέψεις παρακολουθώντας τις τελευταίες ημέρες, τον τρόπο που οι Βρετανοί αποχαιρετούν την Βασίλισσα Ελισάβετ (γράφει η Μαρία Ι. Γιαλαμά)