Ας σταματήσουμε επιτέλους να προσποιούμαστε πως δεν καταλαβαίνουμε το αυτονόητο: Ότι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ ήταν αδύνατο να αποστείλει το μήνυμα μέσω Twitter υπερβαίνοντας την Άγκελα Μέρκελ, μετά την τελευταία σύνοδο κορυφής ΕΕ – Τουρκίας για το προσφυγικό στις Βρυξέλλες, αν το κλείσιμο του «βαλκανικού διαδρόμου» δεν ήταν «κοινή απόφαση των 28 της ΕΕ», όπως ανέγραφε, και συνεπώς και της ίδιας της Γερμανίδας καγκελαρίου. Άσχετα αν για άλλη μια φορά όλα εξελίχθηκαν ερήμην της ελληνικής πλευράς, αφού, όπως και στην περίπτωση της πρόσκλησης της ΕΕ προς το ΝΑΤΟ, ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν κλήθηκε την παραμονή της συνόδου στην πολύωρη συνάντηση της Άγκελα Μέρκελ με τον Τούρκο και τον Ολλανδό ομόλογό του, οι αποφάσεις που ελήφθησαν κατά τη σύνοδο δεν ελήφθησαν εν κρυπτώ. Ούτε βέβαια η Γερμανίδα καγκελάριος είχε αποκρύψει τις γερμανικές προθέσεις όταν την 1η Μαρτίου μετά τη συνάντησή της με τον Κροάτη πρωθυπουργό, ενθαρρύνοντας έμμεσα το κλείσιμο του «βαλκανικού διαδρόμου», είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο να ανοίξει η Γερμανία τα σύνορά της για μαζική εισροή προσφύγων όπως είχε κάνει τον περασμένο Σεπτέμβριο «προκειμένου να εκτονώσει το συνωστισμό που επικρατούσε στη Βουδαπέστη». Παρόλα αυτά, την επομένη της συνόδου, κατά τη συνήθη πρακτική της, χαρακτήρισε «μονομερή ενέργεια τον εγκλωβισμό προσφύγων στην Ελλάδα» την ίδια στιγμή που ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών εμφανίστηκε, στο συμβούλιο των ευρωπαίων ομολόγων του, ικανοποιημένος “που τελείωσε η παράνομη μετανάστευση στον βαλκανικό διάδρομο”.
Θα ήταν όμως δυνατό κράτη της άμεσης επιρροής του Βερολίνου, όπως η Αυστρία, τα κράτη του Βίζεγκραντ ή η Σλοβενία και η Κροατία που όφειλαν την ανεξαρτητοποίησή τους στο Βερολίνο και άλλα των Δυτικών Βαλκανίων που έχουν εναποθέσει τις προσδοκίες τους για ένταξη στην ΕΕ στην Άγκελα Μέρκελ, να αποφασίσουν μονομερώς ερήμην της Γερμανίας; Ακόμη και αν αποδεχθούμε ότι η Αυστρία και τα κράτη του Βίζεγκραντ δεν αποτελούν δορυφόρους του Βερολίνου, όπως διατείνονται πολλοί μετά τη διαφοροποίησή τους στο προσφυγικό, ακόμη και τότε είναι ολοφάνερο ότι η Γερμανία ανέχθηκε, τουλάχιστον, τις αποφάσεις τους διότι εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά της.
Γιατί λοιπόν η Γερμανίδα καγκελάριος φάσκει και αντιφάσκει; Ενώ δηλαδή προώθησε ή ανέχθηκε το κλείσιμο του «βαλκανικού διαδρόμου», συνεχίζει να στρέφεται δημόσια κατά των μονομερών αποφάσεων υποστηρίζοντας ότι η λύση πρέπει να έχει ευρωπαϊκό χαρακτήρα; Διότι αντιλαμβάνεται ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία χωρίς τις ευρωπαϊκές αποικίες του παρελθόντος, η εισροή μεταναστών στην ΕΕ είναι επιβεβλημένη αφού σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης Τζόελ Μίλμαν, «χωρίς μετανάστευση το εργατικό δυναμικό της Δυτικής Ευρώπης θα μειωθεί κατά 50 εκατομμύρια μέχρι το 2050, ενώ ακόμη και με το σημερινό επίπεδο εισροών θα υπάρξει μείωση πάνω από 30 εκατομμύρια». Χαρακτηριστικές ήταν οι απόψεις του προέδρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών του Μονάχου Χανς Βέρνερ Ζιν για τις προσφυγικές ροές : «Η ηλικιακή δομή των νεοαφιχθέντων, είπε, είναι αυτή που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τη δημογραφική κρίση… Αλλά το καίριο σημείο είναι το εξής: Πρέπει εμείς να επιλέξουμε μετανάστες με προσόντα… Οι περισσότεροι πρόσφυγες που έρχονται δεν πληρούν αυτά τα κριτήρια. Δεν είναι ειδικευμένοι». Για να διαπιστώσει ο ίδιος αργότερα ότι τα 2/3 των Σύρων δεν μπορούν να διαβάσουν, να γράψουν ή να κάνουν στοιχειωδώς λογαριασμούς. Αν η Γερμανίδα καγκελάριος είχε ταχθεί δημόσια υπέρ των μονομερών ενεργειών δεν θα μπορούσε να αιτιολογήσει μελλοντικά την εισροή νέου κύματος μεταναστών και θα εμφανίζονταν ανακόλουθη των διακηρύξεών της και αναξιόπιστη. Διότι επιδίωξη της Γερμανίας σήμερα είναι ο έλεγχος των προσφυγικών ροών: Να εισέρχεται, δηλαδή, αριθμός προσφύγων, όποτε αυτό κρίνεται αναγκαίο, με τα επιθυμητά προσόντα που θα μπορεί να ενσωματωθεί κοινωνικά. Να μπορεί δηλαδή από τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες σε Τουρκία και Ελλάδα να επιλέγει τον αριθμό των προσφύγων με τα επιθυμητά προσόντα. Γιαυτό ενώ η πλειοψηφία των προσφύγων επιθυμεί να εγκατασταθεί στη Γερμανία, αναγάγει η ίδια το πρόβλημα σε ευρωπαϊκό ώστε με την μετεγκατάσταση των εγκλωβισμένων προσφύγων από την Τουρκία και την Ελλάδα στις ευρωπαϊκές χώρες να έχει τη δυνατότητα αυτών των επιλογών, του αριθμού και των προσόντων, μεταξύ του συνόλου των προσφύγων.
Και η Ελλάδα; Θα μεταβληθεί σε «αποθήκη ψυχών» με την τακτική του Βερολίνου; Απαντώντας ο Χρήστος Γιανναράς σε σχετική ερώτηση είχε πεί πρόσφατα: «Εάν η Ελλάδα είχε συνείδηση της ιδιαιτερότητάς της, των παραδόσεων, της ιστορικής της πείρας, θα θεωρούσα το προσφυγικό ευκαιρία. Από τη ρωμαϊκή κατάκτηση (147μ.Χ.) μέχρι το 1821, καταγράφηκαν ιστορικά δέκα επτά εισβολές και αφομοιώθηκαν όλοι οι εισβολείς». Ο ελληνισμός πάντα συνυπήρξε με διαφορετικούς πολιτισμούς και θρησκείες μέχρις ότου εγκλωβιστεί στα στενά όρια του έθνους κράτους. Γιαυτό επιβίωσε. Στη χώρα μας υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός οικισμών σε εύφορες περιοχές, στους οποίους οι προηγούμενες γενεές επένδυσαν το μόχθο τους και έχουν σχεδόν εγκαταλειφθεί με συνέπεια ένα πάγιο κεφάλαιο της χώρας να εκμηδενίζεται. Διότι μεγάλο τμήμα του αγροτικού πληθυσμού έχει αστικοποιηθεί και δεν πρόκειται να επιστρέψει και οι νέοι της υπαίθρου προτίμησαν το δρόμο των ΕΠΟΠ. Αποτελεί ευκαιρία να ανακάμψει ο πρωτογενής τομέας και μαζί του οι αγορές των πόλεων. Ίσως μάλιστα η αναζωογόνηση της υπαίθρου αποτελέσει κίνητρο για την επιστροφή αγροτικού πληθυσμού στις ρίζες του.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
