Όσες φορές ευρίσκομαι στον Έβρο και στη Θράκη, αισθάνομαι ότι προσέρχομαι προσκυνητής σε ένα διαχρονικό προπύργιο του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν μπορώ παρά μόνο να προσφύγω στο προσωπικό ύφος γραφής. Σκόπιμα, άλλωστε, δεν έγραψα «επισκέπτομαι τον Έβρο….». Διότι δεν νοιώθω ως «επισκέπτης» στον Έβρο, εδώ και δεκαετίες. Για να είμαι ειλικρινής, ουδέποτε ένοιωσα έτσι, ούτε καν την πρώτη φορά, οπότε η Πατρίδα και ο Στρατός μου επεφύλαξαν την τιμή να με τάξουν Ακρίτα, ως Λοχαγό, στη Νέα Βύσσα έναντι του προγεφυρώματος του “Καράαγατς”.
Παρά την ορατή και διαρκή απειλή του Εχθρού του Γένους, παρά την καθ’ όλα βάσιμη διαμαρτυρία για την δυσβάστακτη ελαφρότητα των εν Αθήναις «αρμοδίων» (το τρομακτικό έλλειμμα διαχειριστικής επάρκειας, ιστορικής παιδείας και στρατηγικής) αλλά και παρά την εύλογη πικρία για την προκλητική ισοπεδωτική πολιτική ή και αδιαφορία σε πλείστες περιπτώσεις του κέντρου έναντι της Θράκης μας, διεπίστωσα ότι οι Θρακιώτες διασώζουν το φρόνημα, την αισιοδοξία και την μαχητικότητα του διαχρονικού Έλληνος.
Ξανά και ξανά, συνάντησα εδώ πρώτης τάξεως Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Επαγγελματίες Οπλίτες. Τους άριστους των αρίστων! Μυριάδες Κληρωτούς Οπλίτες, παιδιά απλών αλλά ελληνοπρεπών οικογενειών. Τον ανθό της ελληνικής νεολαίας. Με έκπληξη αλλά και μεγάλη συγκίνηση συνάντησα Εφέδρους, οι οποίοι, προδήλως, θα μπορούσαν να απαλλαγούν λόγω υγείας, αλλ’ ωστόσο προσέρχονταν ενθουσιωδώς στις ασκήσεις των μονάδων μας. Πραγματικούς Έλληνες, Ακρίτες ελευθερο-μάχους !
Ανείπωτη ήταν η συγκίνησή μου σε κάθε ημέρα εθνικής μνήμης, οπότε ένοιωθα την έκδηλη χαρά και υπερηφάνεια των Εβριτών συμπολιτών μου, μόλις αντίκρυζαν τα στρατευμένα παιδιά μας να παρελαύνουν. Και ακόμη περισσότερο αγαλλίαζε η ψυχή μου, σαν έβλεπα τα ελληνόπουλα των Δημοτικών και των Γυμνασίων να προσέρχονται στην Θεία Λειτουργία, μαζί με τις Ελληνίδες δασκάλες τους – στον αντίποδα όσων διατάσσουν διαβόητα «ινστιτούτα εκπαιδευτικής πολιτικής», «ιστορικά τμήματα» κατ’ όνομα «ελληνικών» πανεπιστημίων και λοιποί «καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι, για του ολέθρου τα έργα βαλτοί» (για να θυμηθούμε και τον – εξοστρακισθέντα, βεβαίως, από τα σχολικά βιβλία – εθνικό ποιητή Κωστή Παλαμά, ποίημα “οι λύκοι“, 1925).
Ευτυχώς για την Θράκη μας, διαθέτει τρία άπαρτα κάστρα: τον Στρατό, την Εκκλησία και τον Λαό της.
Παναγιώτης Φαραντάτος
Αντιστράτηγος ε.α.