«Ζούμε σε έναν άλλο κόσμο απ’ αυτόν που σκεπτόμαστε», έγραφε επιγραμματικά ο Ούλριχ Μπεκ στην «Επινόηση του Πολιτικού». Προφανώς δεν μπορούσε καν να διανοηθεί ότι τα λόγια του θα μετουσιώνονταν σε πράξη στην Ελλάδα της κρίσης: Η κυβέρνηση μήνες τώρα μάχεται για τη μη μείωση των συντάξεων, η αντιπολίτευση αγωνιά μήπως η αναβολή της περικοπής τους δώσει εκλογικό προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ και η Δικαιοσύνη νομιμοποιεί με τις αποφάσεις το παρελθόν ως παρόν για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Σήμερα ο αγώνας για την ψήφο των συνταξιούχων επικαλύπτει κάθε πρόβλημα, ολόκληρη η χώρα ασχολείται με τα γηρατειά και μόνον με αυτά. Βέβαια ποτέ δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με τα προβλήματα που γέννησαν και γιγάντωσαν την κρίση. Διαφορετικά το αρχικό χρέος της χώρας δεν θα εκτοξεύονταν από 120% το 2010 στο 180% του ΑΕΠ και ας λένε ότι βγήκαμε από τα μνημόνια. Όμως, είναι δυνατό να ισχυρίζεσαι ότι η χώρα είναι σήμερα σε καλύτερη κατάσταση όταν το χρέος είναι πολύ μεγαλύτερο του αρχικού που σε έριξε στην κρίση; Αυτό βέβαια σημαίνει ότι κι αν ακόμη το χρέος μηδενίζονταν το 2010, μέχρι σήμερα, παρά τα μνημόνια και τις μεταρρυθμίσεις, θα αναδημιουργείτο και θα αυξάνονταν με εκθετικούς ρυθμούς. Γιατί; Διότι, όπως έλεγε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν τα προβλήματα δεν λύνονται με τον τρόπο σκέψης που τα δημιούργησε. Αντί η χώρα να συνταράσσεται σήμερα από τη δυναμική της ανάπτυξης που θα δημιουργούσε πόρους, θα συγκρατούσε και θα επανέφερε τη νεολαία στην πατρίδα, αντίθετα, μοιράζει χρήματα και ελπίδες σε μη παραγωγικές ομάδες της κοινωνίας, επικαλούμενη τη δικαιοσύνη. «Όπου έχει δημοσιονομικό χώρο, (η κυβέρνηση) προχωράει σε αποκατάσταση αδικιών» δήλωσε ο πρωθυπουργός. Έτσι αντιλαμβάνεται την αποκατάσταση των αδικιών: Διασπώντας την κοινωνία σε όσους αποκαθιστούν οι δικαστικές αποφάσεις στις συνθήκες προ του Ιουλίου του 2012 και στους υπόλοιπους που ζουν τις συνθήκες του 2018 και ακόμη χειρότερες αφού τα αναδρομικά αλλά και η αποκατάσταση μισθών υπαλλήλων θα γίνει σε βάρος του προϋπολογισμού του 2018 και των επόμενων ετών;

Διότι οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις προ του 2012 είχαν διαμορφωθεί με τα δεδομένα προ της κρίσης. Είχαν δοθεί με τον υπερδανεισμό της χώρας που οδήγησε στην κρίση στα πλαίσια ενός αλόγιστου κομματικού ανταγωνισμού για την εκλογική επικράτηση. Δεν μειώθηκε στη διάρκεια της κρίσης το ΑΕΠ της χώρας κατά 25%, η ανεργία δεν κορυφώθηκε στο 27,5% και σήμερα στο 20%, ψευδεπίγραφα βέβαια, αφού ένα σημαντικό ποσοστό της νεολαίας ακολούθησε το δρόμο της μετανάστευσης ενώ άλλο εργάζεται σε ευέλικτες μορφές εργασίας με αμοιβή 200 – 300 ευρώ το μήνα; Πώς μπορεί λοιπόν οι νόμοι να επιδέχονται την ίδια ερμηνεία πριν, στη διάρκεια και μετά την κρίση; Έχουμε τα ίδια δεδομένα; Θα πρέπει λοιπόν να ξαναπάρει το κράτος δάνεια για να δικαιώσει το νοσηρό παρελθόν ως παρόν; Γιατί δεν επενδύονται τα χρήματα αυτά με τα ετήσια «υπερπλεονάσματα» στην ανάπτυξη (το χρέος παράγει “πλεονάσματα”;), ώστε να σταματήσει η ροή της νεολαίας στο εξωτερικό και να αποκατασταθεί η συνοχή στην κοινωνία; Διότι σήμερα το διακύβευμα της χώρας επικεντρώνεται στην ανάπτυξή της. Πώς όμως θα επιτευχθεί; Όχι βέβαια στα πλαίσια της «δίκαιης» ανάπτυξης που ευαγγελίζεται ο πρωθυπουργός. Διότι είναι ανέφικτη. Δεν μπορείς να περιφέρεσαι ανά τον κόσμο εκλιπαρώντας για επενδύσεις και να πιστεύεις ότι θα έλθει το κεφάλαιο στη χώρα, όχι για να αξιοποιήσει τις αδυναμίες της και τον εργασιακό μεσαίωνα αλλά στο όνομα ενός δίκαιου, μη εκμεταλλευτικού και κοινωνικά δίκαιου καπιταλισμού που συντελεί στην ωφέλεια όλων, ο οποίος όμως είναι ανέφικτος διότι αντιτίθεται στην ίδια τη φύση του κεφαλαίου.

Ερμηνεύοντας στις σημερινές συνθήκες τα όσα έγραφαν το 1848 οι Μαρξ – Έγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο βιώνοντας τότε τη Βιομηχανική Επανάσταση, στο σημερινό παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον ανάπτυξη σημαίνει “δημιουργική καταστροφή” στην παραγωγή και στις αντιλήψεις, και όχι εμμονές στο καταστροφικό παρελθόν που μας οδήγησε στο σήμερα. «Η αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρξει, έγραφαν, χωρίς να επαναστατικοποεί  αδιάκοπα τα μέσα της παραγωγής, δηλαδή όλες τις κοινωνικές σχέσεις … …Διαλύονται όλες οι στέρεες, σκουριασμένες σχέσεις με την ακολουθία τους από παλιές σεβάσμιες καταστάσεις και αντιλήψεις κι όλες οι καινούριες που διαμορφώνονται παλιώνουν πριν προλάβουν να αποστεωθούν. Κάθε τι το κλειστό και στάσιμο εξατμίζεται, κάθε τι το ιερό βεβηλώνεται». Γιαυτό ο Μαρξ θεωρούσε ως προϋπόθεση του σοσιαλισμού την αστικοδημοκρατική επανάσταση που έπρεπε να προηγηθεί. Για να δημιουργηθεί ανάπτυξη και να ωριμάσουν οι αντιλήψεις για τη διανομή του προϊόντος. Γιαυτό εξάλλου προσδοκούσε αρχικά τον σοσιαλισμό στις αναπτυγμένες βιομηχανικά δυτικές κοινωνίες της εποχής του. Διότι η διαφορά των δύο συστημάτων, καπιταλισμού και σοσιαλισμού, έγκειται στον τρόπο διανομής της υπεραξίας της παραγωγής και όχι στον βαθμό ανάπτυξης που είναι το ίδιο αναγκαία και στα δύο συστήματα. Σοσιαλισμός δεν σημαίνει στασιμότητα και μιζέρια. Όμως αν δεν παράγεις, τότε τι θα διανείμεις; Πώς λοιπόν διανέμεις σήμερα; Πότε παρήγαγες; Έτσι θα φέρεις πίσω τα παιδιά μας από τα ξένα;

Μακροδημόπουλος Δημήτρης

Προηγούμενο άρθροΕπίσκεψη του Παύλου Μιχαηλίδη, στο Συμβουλευτικό Κέντρο Υποστήριξης Γυναικών-Θυμάτων Βίας του Δήμου Αλεξανδρούπολης
Επόμενο άρθροΜε μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στην Αλεξανδρούπολη , η μουσική εκδήλωση με αφορμή την Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων