Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης – Διευθυντής της εφημερίδος «ΕΣΤΙΑ»
Ανήμερα 25ης Μαρτίου επιβιβάζομαι στο πλοίο της γραμμής και βάζω πλώρη για την γενέτειρα μου Αίγινα προκειμένου να παραστώ σε εκδήλωση για τον Καποδίστρια με ομιλητή τον Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια. Στα μέσα της διαδρομής -ο καιρός μπονάντζα- διακρίνω στον ορίζοντα από μακριά κάτι ασυνήθιστο. Μια ελληνική σημαία ζωγραφισμένη πάνω στην βραχονησίδα Λαγούσες. Διάβολε, λέω μέσα μου, τι συμβαίνει εδώ; Σημαία στο Καστελλόριζο, σημαία στην Κίναρο, σημαία στα Λέβηθα, σημαία στην Ψέριμο να το καταλάβω! Πρέπει να θυμίζουμε στους Τούρκους σε ποιους ανήκουν τα νησιά. Αλλά σημαία σε βραχονησίδα μερικά μίλια έξω από το λιμάνι του Πειραιά;
Τι τρέχει εδώ; Χαζεύω την υπέροχη σημαία από την γέφυρα του «Απόλλωνα» και ρωτάω τον καπετάνιο του συμμαθητή μου από το σχολείο Παναγιώτη Μακαρατζή αν γνωρίζει ποιος ανέλαβε την πρωτοβουλία να ζωγραφίσει την ελληνική σημαία πάνω στην βραχονησίδα και για ποιο λόγο. Φωτίζεται το πρόσωπο του, φυσικά και ξέρει! Μου μιλά για μια ομάδα νέων παιδιών από το νησί τα οποία ένιωσαν την ανάγκη να χαράξουν την γαλανόλευκη για να κάνουν το χρέος τους. Δεν ξέρει ποια είναι, απλώς άκουσε την φήμη.
«Ποιο χρέος;» δεν καταλαβαίνω, ο καπετάνιος με υποβάλλει στο μαρτύριο της σταγόνας. «Δεν ξέρεις λοιπόν! Να σου εξηγήσω. Το σημείο που χάραξαν τα παιδιά την σημαία είναι ιστορικό. Εκεί βύθισαν οι Γερμανοί το πλοίο του πολεμικού μας ναυτικού «Υδράκι» στις 22 Απριλίου 1941. Εδώ βρίσκεται ο υγρός τάφος Ελλήνων ηρώων! Είναι δυνατόν να τους ξεχάσουμε; Γι’ αυτούς είναι η σημαία! Άριστα έπραξαν όποιοι και αν το έκαναν!»
Εντυπωσιάστηκα. Η αποκάλυψη πώς δέκα νέα παιδιά από το νησί αισθάνονται την ανάγκη να αποδώσουν τιμές σε νεκρούς του 1941, παρατάνε τις δουλειές τους μια μέρα, επιβιβάζονται σε μια βάρκα και χωρίς να το πουν σε κανέναν ανεβαίνουν πάνω σε βραχονησίδα για να ζωγραφίσουν την ελληνική σημαία με συγκλονίζει. Ειδικώς όταν την μαθαίνω ανήμερα εθνικής επετείου. Σκέφτομαι πως αν πολλοί νέοι άνθρωποι σκέφτονται έτσι, ναι υπάρχει ελπίδα γι’ αυτό τον τόπο. Αποχαιρετώ τον καπετάνιο την ώρα που το κινητό του κουδουνίζει στους ήχους του εθνικού ύμνου. Τρώγομαι όμως. Μήπως το συμβάν είναι μεμονωμένο; Μήπως εξωραΐζω τα πράγματα; Μήπως κάνω ειδήσεις τις επιθυμίες μου; Μήπως το τρένο έχει χαθεί; Όχι! Ευτυχώς όχι. Τα δελτία ειδήσεων της μεσημβρίας της 25ης Μαρτίου 2021 κατακλύζονται από τηλεοπτικά πλάνα νέων που κραδαίνουν ελληνικές σημαίες. Σημαίες παντού! Σημαίες σε κορυφές βουνών. Σημαίες σε λιμάνια. Σημαίες σε κτίρια. Σημαίες σε πλατείες. Σημαίες έξω από τουρκικά προξενεία. Σημαίες στις εφημερίδες. Τις διανείμαμε και εμείς. Ξέσπασμα κανονικό!
Δεν είναι μεμονωμένο το συμβάν λοιπόν. Η σημαία είναι τάση. Και ο εθνικός ύμνος είναι τάση. Αν υπάρχει ένα μήνυμα από αυτήν την φετινή σιωπηρή επέτειο αυτό είναι το εξής: το φρόνημα του λαού και ειδικώς των νέων παιδιών είναι υψηλό, υψηλότατο! Η αντεθνική προπαγάνδα των γραφικών αναθεωρητών της ιστορίας πέφτει στο κενό. Τα ντοκυμανταίρ των τουρκοκάναλων που εξωραΐζουν την Οθωμανία ρίπτονται στα σκουπίδια. Η αλλοίωση της σημαίας από τους ΛΟΑΤΚΙ περιφρονείται! Η βαθιά Ελλάς αντιδρά. Έχουμε ήδη περάσει σε νέα φάση! Το σύστημα έχει χάσει επεισόδια. Για να μιλήσω και εγώ με τηλεοπτικούς όρους. Η πατρίς αγαπάται.
Άρθρο στην “ΕΣΤΙΑ” Σαβ. 27 – Κυρ. 28 Μαρτίου 2021, φ. 41.917, σελ. 1, 3 (αναδημ. στην ηλεκτρονική έκδοση 29/3/2021) [σ.σ. στον τίτλο τηρήσαμε την ορθογραφία τής εντύπου εκδόσεως].
