Νεοφιλελευθερισμός; Η Ακροδεξιά με προσωπείο!
Η εκφοβιστική εκστρατεία που δρομολογήθηκε πριν τις ευρωεκλογές με επίκεντρο την άνοδο της Ακροδεξιάς, και συνεχίζεται με τις εκλογές στη Γαλλία, αποσκοπεί να αποπροσανατολίσει τις κοινωνίες, να εξωραΐσει και να νομιμοποιήσει στις συνειδήσεις τον νεοφιλελευθερισμό που σαρώνει τα πάντα, ως το μη χείρον έναντι της Ακροδεξιάς, και να τον αποδεχτούμε χωρίς αντιδράσεις ώστε μπροστά στον κίνδυνο της ακροδεξιάς να λανθάνει η νεοφιλελεύθερη πολιτική. Μα, δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο νεοφιλελευθερισμός κανονικοποιεί και ενισχύει την Ακροδεξιά; Προσπαθούν μάλιστα με παρεμβάσεις, όπως το κίνημα Me Too, η αποδοχή των ομοφυλοφίλων και η συμβίωσή τους, που αποτελούν αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα, μερικές φορές και με υπερβολές που αμφισβητούν πάγιες αξίες, να διχάζουν και να αποπροσανατολίζουν τις κοινωνίες από τις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού στη ζωή μας. Όμως, οι αμβλώσεις, η νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας, η σεξουαλική απελευθέρωση, ο “σεξουαλικός μπολσεβικισμός” με δύο λόγια, καθιερώθηκαν την επομένη της σοβιετικής επανάστασης για να ανακληθούν το 1934 από τον Στάλιν, πιθανότατα για να συμβαδίσει η ΕΣΣΔ με τις δυτικές κοινωνίες και να έχει μεγαλύτερη διεισδυτικότητα σε αυτές, ώστε να μην αποτελούν πρωτοποριακές παρεμβάσεις, όπως προβάλλονται. Λογικά τα ανθρώπινα δικαιώματα θα έπρεπε να συμβαδίζουν με την επέκταση των κοινωνικών κατακτήσεων και όχι ως φύλλο συκής για την υπεξαίρεσή τους με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Όμως ποιοί μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση των κοινωνικών αδιεξόδων;; Μήπως μεταπολεμικά κυβέρνησε ποτέ η Ακροδεξιά; Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και το Μάαστριχτ, δεν κυβέρνησαν κόμματα στο όνομα της σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελευθερισμού; Ο Εντουάρ Λουί, Γάλλος συγγραφέας σε πρόσφατη συνέντευξή του (Καθημερινή 16/6/2024) ερμηνεύοντας τη μεταστροφή του εκλογικού σώματος στη Γαλλία προς τον ακραίο συντηρητισμό είπε πως «οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου ψήφιζαν αριστερά ή κομμουνιστικά κόμματα. Στην πορεία ολόκληρη η επόμενη γενιά άρχισε να ψηφίζει Ακροδεξιά. Η πολιτική φιλόσοφος Σαντάλ Μουφ, πρόσθεσε, έχει μία άποψη, που νομίζω ότι είναι πολύ αληθινή. Υποστηρίζει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που πρόκειται να ψηφίσουν την άκρα Δεξιά, στην πραγματικότητα ψηφίζουν για αριστερούς λόγους. Ψηφίζουν την Ακροδεξιά επειδή θέλουν μια καλύτερη ζωή, επειδή δεν μπορούν να φάνε κάθε μέρα, επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν τη βενζίνη, επειδή νιώθουν τη βία της ανισότητας».
Πώς μπόρεσε η Ακροδεξιά λαϊκίζοντας να οικειοποιηθεί τις επαγγελίες της Αριστεράς και του σοσιαλισμού; Είναι η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η εκλογική κατάρρευση κομμουνιστικών κομμάτων που συμπαρέσυρε στην Ευρώπη, στερώντας και από τα υπόλοιπα ρεφορμιστικά κόμματα (σοσιαλδημοκρατικά, Αριστερά) την ουσία της πολιτικής τους, στα οποία απέμεινε μόνον η ρητορική, όπως απέδειξαν κάθε φορά που ανέλαβαν κυβερνητικό ρόλο. Η πορεία προς τον νεοφιλελευθερισμό ήταν πλέον μονόδρομος. Όταν ρώτησαν τη Μάργκαρετ Θάτσερ ποιο ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμά της απάντησε αμέσως: «Το νέο Εργατικό Κόμμα». Ο θρίαμβός της ήταν πως ακόμη και οι πολιτικοί αντίπαλοι της, οι Εργατικοί, υιοθέτησαν τις βασικές οικονομικές πολιτικές της του νεοφιλελευθερισμού.
Ιστορικά, ο φασισμός έβρισκε τον λόγο ύπαρξής του στον αντικομουνισμό, κάτι που περιόριζε την εμβέλεια του κοινωνικού του λόγου. Σήμερα η ακροδεξιά μπορεί να ξετυλίγει την κριτική της προς τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη προβάλλοντας κοινωνικό πρόσωπο χωρίς να απαρνείται τον ρατσισμό.. Απευθύνονται στην εργατική τάξη με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στο παρελθόν, επειδή οι δομικές διαιρέσεις του 20ου αιώνα που έφερναν αντιμέτωπους φασισμό και κομμουνισμό έχουν καταργηθεί. Το τέλος του κομμουνισμού έσπασε ένα ταμπού και σήμερα πια μεταφασιστικά κόμματα διεκδικούν τη θέση του υπερασπιστή των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων συμπεριλαμβανομένης της εργατικής τάξης. Γνωρίζουν να συνδυάζουν έναν λόγο κατά της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού με τον εθνοκεντρισμό και τη ξενοφοβία. Γνωρίζουν ότι εντός των λαϊκών τάξεων υπάρχουν διαιρέσεις, ότι οι ίδιες οι τάξεις είναι πεδία εσωτερικής πάλης και εκμεταλλεύονται αυτές τις διαιρέσεις προς όφελός τους κατά τον χειρότερο τρόπο για την κοινωνία, σε αντίθεση με την Αριστερά που προέκρινε την ενότητα της εργατικής τάξης: Οι μαύροι, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, παίρνουν τη δουλειά των λευκών, οι ομοφυλόφιλοι θέλουν να επιβάλλουν τον τρόπο ζωής τους στις οικογένειες μας, κλπ. Όμως παρά τις εξαγγελίες τους, σε αντίθεση με τις κομμουνιστικές επαναστάσεις που τροποποίησαν τις μορφές ιδιοκτησίας και τις παραγωγικές σχέσεις, οι φασισμοί ανέκαθεν ενσωμάτωναν στο σύστημα εξουσίας τους τις παλιές διοικητικές, οικονομικές και στρατιωτικές ελίτ, ήταν το τελευταίο όπλο της αστικής τάξης, ώστε ο φιλεργατικός λόγος τους να αποδεικνύεται ψευδεπίγραφος. Συμπορεύονται όμως με τον νεοφιλελευθερισμό λόγω του αντικοινωνικού χαρακτήρα και των δύο. Ο νεοφιλελευθερισμός, ως αντικοινωνικός δεν μπορεί να εφαρμοσθεί σε δημοκρατίες εμπλουτισμένες με αρχές και σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες. Χρειάζεται ως στήριγμα φασιστικά καθεστώτα για να επιβληθεί, όπως παλαιότερα π.χ, στη Λατινική Αμερική, ή την απειλή επικράτησης νεοφασιστικών καθεστώτων στις σημερινές συνθήκες, ώστε να γίνει αποδεκτός ως το μη χείρον. Σήμερα τα φασιστικά κόμματα μετασχηματίστηκαν σε μεταφασιστικά (Μελόνι, Λεπέν, κ.α.) που θέλουν να αλλάξουν το σύστημα από τα μέσα παίζοντας το χαρτί της θεσμικής κανονικότητας ενώ ο κλασσικός φασισμός ήθελε να ανατρέψει τα πάντα. Τότε, υπήρξε το αντίπαλο δέος του σοσιαλισμού που ανάγκασε τον καπιταλισμό να αυτομεταρρυθμιστεί μετά τον Β’ ΠΠ με κοινωνικές παραχωρήσεις. Σήμερα;
