Τι απέδειξαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι τον περασμένο Γενάρη και πρόσφατα; Ότι ο νεοφιλελευθερισμός παράγει βία. Με την αύξηση της ανισότητας στα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης αλλά και παγκόσμια. Με την γκετοποίηση της νεολαίας και τον αποκλεισμό της από την κοινωνία, καταδικασμένης στο ρόλο του εφεδρικού στρατού εργασίας που θα εξασφαλίζει στο κεφάλαιο τη δυνατότητα επέκτασής του αλλά και μικρότερο κόστος εργασίας. Ας μη ξεχνάμε ότι οι τρομοκράτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήσαν Γάλλοι πολίτες μεγαλωμένοι στη Δύση και όχι στην Ανατολή. Η ριζοσπαστικοποίησή τους επήλθε μέσα από τα αδιέξοδα της γαλλικής κοινωνίας, άσχετα ποια μορφή αυτή προσέλαβε διότι ήταν η προσφορότερη γι αυτούς Ας μη κάνει λοιπόν η Γαλλία εξαγωγή των αδιεξόδων της για να συγκαλύψει τις κοινωνικές της αδυναμίες, διότι αν δεν τις επιλύσει θα αποτελούν μόνιμη απειλή.

Όμως, ποιος θα πρέπει να απολογηθεί για τα θύματα των επιθέσεων στο Παρίσι; Οι τρομοκράτες που είναι “προϊόντα” του κοινωνικού αποκλεισμού ή μήπως οι φορείς της πολιτικής του άκρατου νεοφιλελευθερισμού που παράγει και αναπαράγει τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη βία; Η Δύση είχε μάθει επί αιώνες να εξάγει τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη φτώχεια στις αποικίες για να διατηρεί την κοινωνική ειρήνη στα όρια των κρατών της και να πλουτίζει με τις άνισες ανταλλαγές. Μετά τον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο ο καπιταλισμός λειτουργώντας στα πλαίσια του νεοαποικισμού έχει μεταφέρει τον Τρίτο Κόσμο στα όρια των αναπτυγμένων κρατών για φθηνή εργασία. Και όχι μόνον αυτό αλλά τον αξιοποίησε ως εφεδρικό στρατό εργασίας για να μειώσει το επίπεδο διαβίωσης με τη μείωση αυτονόητων μέχρι χθες κοινωνικών παροχών επ’ ωφελεία του κεφαλαίου. Είναι δυνατό μια χώρα με αποικιοκρατικό παρελθόν που αναβιώνει με κάθε αφορμή, βομβαρδίζοντας π.χ. τη Λιβύη, το Μάλι, τη Συρία, ως «φίλος της Συρίας», μια χώρα που επενέβη πρόσφατα στην Ακτή Ελεφαντοστού, στην Κεντροαφρικανική Ένωση, προκαλώντας και εντείνοντας τις προσφυγικές ροές να διερωτάται σήμερα τί και πώς; Η πολιτική ηγεσία της Γαλλίας διαχρονικά είναι αυτή που θα πρέπει να απολογηθεί στον γαλλικό λαό. Πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως όταν ο Γαλλικός λαός συνέλθει από το σοκ θα ασκήσει δριμύτατη κριτική στον πρόεδρο Ολάντ αλλά και στον Σαρκοζί, ο οποίος πρωτοστάτησε στον πόλεμο κατά του Καντάφι και όχι μόνον, για την εσωτερική και εξωτερική τους πολιτική, τις συνέπειες των οποίων πλήρωσαν ανύποπτοι πολίτες.

Όμως, αλήθεια τί συνέβη; “Αγρίεψε” ξαφνικά τόσο πολύ το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο κεφάλαιο; Διότι εδώ και ενάμιση αιώνα ο Μαρξ στο έργο του Θεωρίες για την Υπεραξίαπροειδοποιούσε: «Η αστική κοινωνία αναπαράγει ξανά με την προσιδιάζουσα σε αυτή μορφή όλα αυτά που είχε καταπολεμήσει στη φεουδαρχική ή απολυταρχική τους μορφή» για να αναφερθεί αναλυτικότερα αργότερα η Ρόζα Λούξεμπουργκ η οποία προειδοποιούσε ότι ο αναπτυγμένος, μονοπωλιακός καπιταλισμός υποχρεώνεται να επιστρέφει ξανά και ξανά στο προπατορικό αμάρτημα της πρωταρχικής συσσώρευσηςόταν ο εμβρυώδης καπιταλισμός πάσχιζε να βγει από τη μήτρα της φεουδαρχικής κοινωνίας με τη βοήθεια της ωμής εξωοικονομικής βίας, της ανοιχτής ληστείας και της αρπαγής. Πρόκειται για την ίδια σύγχρονη διαδικασία που αναλύει ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ την οποία ονομάζει «συσσώρευση μέσω της υπεξαίρεσης», υποστηρίζοντας ότι το κεφάλαιο λόγω της αδυναμίας του να αναπαραχθεί με τον συνήθη ομαλό τρόπο επένδυσης της υπεραξίας που συσσώρευσε, στρέφεται στην ιδιωτικοποίηση της υγείας, της παιδείας, στη ληστεία δηλαδή και στην αρπαγή αυτονόητων κοινωνικών αγαθών και δημόσιων επιχειρήσεων αλλά και στην εκποίηση αντί πινακίου φακής, περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, επιτείνοντας στα όρια την κοινωνική ανισότητα σε ευημερούσες μέχρι πρότινος κοινωνίες.

Το ζήτημα λοιπόν είναι βαθειά ταξικό, γιαυτό ας πάψουν να δαιμονοποιούν τις προσφυγικές ροές τις οποίες οι ίδιοι προκάλεσαν με τις επεμβάσεις στη Συρία στο Ιράκ, στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και όχι μόνον. Ποιοι όμως επιθυμούν και γιατί τις μεταναστευτικές και τις προσφυγικές ροές; Δεν είναι το κεφάλαιο που επιδιώκει, με τη συνδρομή της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας, «τη μετατροπή της εργατικής τάξης σε άμορφη μάζα» με την αποδόμηση “κάθε μορφής συλλογικής διαπραγμάτευσης, οργάνωσης και αγώνα (συλλογικές συμβάσεις, συνδικάτα κ.λ.π.) και η εξώθησή της στον ατομικό αγώνα αλληλοεξόντωσης, με έπαθλο την απλή επιβίωση (1); Γιατί γίνονται όλα αυτά; Έγραφε ο Μαρξ το 1867 (!) σε υποσημείωσή του στον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου (σ. 622) αναφερόμενος στη μείωση του εργατικού κόστους: «Σήμερα προχωρήσαμε πολύ πιο πέρα (στη μείωση του εργατικού κόστους) χάρη στον ανταγωνισμό που γίνεται στην παγκόσμια αγορά. Αν η Κίνα – λέει ο Βρετανός Στάμπλετον στους εκλογείς του -, αν η Κίνα γίνει μεγάλη βιομηχανική χώρα, δεν βλέπω πώς ο εργατικός πληθυσμός της Ευρώπης θα αντέξει στον αγώνα χωρίς να κατέβει ίσαμε το επίπεδο των ανταγωνιστών του”. Όχι πια ευρωπαϊκά αλλά κινεζικά μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει τα αγγλικό κεφάλαιο». Αυτός παραμένει ο σκοπός του κεφαλαίου με τα τριτοκοσμικά γκέτο που εγκαθιστά στην καρδιά των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Το Παρίσι ήταν άλλη μια θυσία στο βωμό αυτής της σκοπιμότητας.

  • Πέτρου Παπακωνσταντίνου: «Αριστερά, κυβέρνηση και κράτος», 2015, εκδ. Λιβάνης

 

Μακροδημόπουλος Δημήτρης

Προηγούμενο άρθροΓιατί ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ υπηρετεί το νεοφιλελευθερισμό[του Δ.Μακροδημοπουλου]
Επόμενο άρθροΔεσπόζει το ντέρμπι Εθνικού – Ολυμπιακού