Το 2019 σίγουρα δε θα πλήξουμε. Είναι χρόνος πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων σε διάφορα και διαφορετικά επίπεδα, αυτοδιοικητικών, ευρωπαϊκών, εθνικών. Με τις τελευταίες, που δεν αποκλείεται να προκύψουν ακόμη και στις αρχές του, λόγω κυβερνητικής αστάθειας και εξ αφορμής του “Μακεδονικού”, ασφαλώς και να είναι οι πιο κρίσιμες. Αφού από το αποτέλεσμά τους θα κριθεί η από δω και πέρα πορεία της χώρας.
Πρώτα απ’ όλα κρίνεται αν θα μπούμε σε περίοδο πολιτικής σταθερότητας ή αστάθειας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Βασική προϋπόθεση για τη σταθερότητα και ομαλότητα είναι η ύπαρξη “Προεδρικής” πλειοψηφίας, δηλαδή ο μαγικός αριθμός 180 εδρών που θα μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας στις αρχές του 2020 που λήγει η θητεία του σημερινού Προέδρου. Στον αριθμό αυτό δεν μπορεί φυσικά να υπολογίζει κανείς τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που θα είναι στην αντιπολίτευση, ακόμη και αν υποψήφιος είναι εκ νέου ο Προκόπης Παυλόπουλος. Ο κ. Τσίπρας δεν μας έχει πείσει μέχρι στιγμής ότι είναι και ο υπευθυνότερος των ηγετών, προκειμένου να υπηρετήσει τις προσωπικές και κομματικές του επιδιώξεις. Στην αντίθετη, λοιπόν, περίπτωση η χώρα είναι πιο πιθανό να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου και μάλιστα με απλή αναλογική (η αναλογική που ψήφισαν οι “συριζα-ανελ” είναι από τα πιο αναλογικά συστήματα που ισχύει παγκοσμίως) με ότι αυτό συνεπάγεται!
Το δεύτερο έχει να κάνει με την ουσία της πολιτικής που θα εφαρμοστεί στην μετα-μνημονιακή εποχή, μετά από οχτώ πέτρινα χρόνια, που μάτωσαν την ελληνική κοινωνία. Ο πραγματικός όμως κίνδυνος για τους Έλληνες είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Η επιστροφή σε όλα εκείνα που μας οδήγησαν στην κατάρρευση και στον οχτάχρονο κορσέ των μνημονίων. Και όλες οι θυσίες αυτών των χρόνων να πάνε χαμένες. Και μπορεί να φαίνεται παράδοξο, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό. Η μοναδική πολιτική δύναμη που εγγυάται αυτή την επιστροφή είναι ο Σύριζα! Η πολιτική του από τον Οκτώβριο και μετά, το αποδεικνύει. Η “κανονικότητα” για την σημερινή κυβέρνηση είναι η επιστροφή στις πολιτικές που εφαρμόζονταν πριν το 2011! Παροχολογία, υποσχεσιολογία, ρουσφετολογία, “διορισμοί”!
Όμως το πραγματικό στοίχημα για την Ελλάδα και τους Έλληνες στην εποχή μετά τα Μνημόνια είναι να ξεφύγουμε από το παρελθόν και να μην ξανακυλήσουμε στα ίδια. ‘Ολοι μας, με πρώτες τις πολιτικές δυνάμεις αλλά και την κοινωνία, πρέπει να βγούμε πιο ώριμοι και να διδαχθούμε από αυτήν την οχτάχρονη περιπέτεια. Να σκεφτούμε ποια ήταν τα αληθινά αίτια που μας οδήγησαν εκεί ώστε να τα αποφύγουμε στο μέλλον. Να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα και τις νοοτροπίες του παρελθόντος. Χρειαζόμαστε ποιοτικά καλύτερο και όχι περισσότερο κράτος. Απελευθέρωση της οικονομίας και όχι περισσότερο παρεμβατισμό. Ενεργοποίηση των ιδιωτικών, παραγωγικών δυνατοτήτων και όχι κυνηγητό και εξοστρακισμό τους. Αξιολόγηση και αξιοκρατία και όχι ρουσφετολογία και κομματισμό. Ποιοτικότερη και όχι “λαϊκότερη” παιδεία. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να μπει σε μια νέα εποχή. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει ν’ αλλάξει. Όμως, για να θυμηθώ και το σύνθημα των νεανικών μου χρόνων που είχαμε υιοθετήσει τότε στην ΟΝΝΕΔ, για ν’ αλλάξει η Ελλάδα πρέπει πρώτα ν’ αλλάξουμε εμείς!
