Η προσπάθεια ανάδειξης του προσφυγικού προβλήματος ως ευρωπαϊκού από το Βερολίνο αποτελεί υποκρισία, διότι είναι διαπιστωμένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων κατευθύνεται στη Γερμανία και οι υπόλοιποι στις βόρειες σκανδιναβικές χώρες. Είναι αυτονόητο ότι η εισβολή ενός εκατομμυρίου προσφύγων στην ΕΕ των 500 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων δεν αποτελεί πρόβλημα για την Ευρώπη ώστε να χαρακτηρισθεί ευρωπαϊκό, όταν όμως η ολότητά τους σχεδόν κατευθύνεται σε ένα κράτος, στο οποίο επιθυμούν να εγκατασταθούν και οι επερχόμενες προσφυγικές ροές, τότε οι μαζικές και ανεξέλεγκτες εισροές διαταράσσουν τις κοινωνικές ισορροπίες. Γιαυτό πρόκειται για πρόβλημα κατ’ εξοχήν γερμανικό. Ως εκ τούτου η επίκληση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης από τη Γερμανία αποσκοπεί να επιμερίσει τις συνέπειες της προσφυγικής κρίσης, διοχετεύοντας πανευρωπαϊκά πρόσφυγες προκειμένου να ρυθμίσει τις επιθυμητές ροές προς το έδαφός της. Μήπως, το Βερολίνο, δεν ακολουθεί παντού την ίδια πολιτική; Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόσφατα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ζήτησε τη δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού στρατού. Ενώ απορρίπτει οποιαδήποτε προσπάθεια ομοσπονδοποίησης στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, υιοθετεί εξαιρετικά προωθημένες θέσεις κοινής κυριαρχίας σε στρατιωτικό επίπεδο, όπου η Γερμανία είναι ανύπαρκτη, με στόχο, προφανώς, επιμερίζοντας τα έξοδα και το έμψυχο υλικό στους εταίρους, να εμπλέκεται στις διεθνείς εξελίξεις, όπου σήμερα είναι απούσα λόγω στρατιωτικής αδυναμίας.
Ας μην είμαστε λοιπόν αφελείς. Γιατί η Κροατία, η Σλοβενία, η ΠΓΔΜ οικοδομούν φράχτες για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών αφού ήταν δεδομένο ότι όλες αυτές οι ροές ήσαν απλά διερχόμενες και κατευθύνονταν στη Γερμανία; Διότι τα κράτη αυτά αποτελούν προτεκτοράτα του Βερολίνου, αφού οφείλουν την κρατική τους υπόσταση στη Γερμανία ως απόρροια της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, και σε αυτά ανατέθηκε από το Βερολίνο ο έλεγχος των ροών, αφού η Γερμανία επιζητεί την αναπλήρωση του εργατικού της δυναμικού αλλά με ρυθμούς που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τις δυνατότητές της να απορροφήσει κοινωνικά συγκεκριμένους αριθμούς μεταναστών. Είναι χαρακτηριστικές οι απόψεις του προέδρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών του Μονάχου Χανς Βέρνερ Ζιν: «Η ηλικιακή δομή των νεοαφιχθέντων, είπε, είναι αυτή που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τη δημογραφική κρίση. Η γενιά των σημερινών 50άρηδων σε 15 χρόνια θα ζητάει αξιοπρεπή σύνταξη από τα παιδιά που δεν έκανε.. Χρειαζόμαστε λοιπόν επειγόντως μετανάστευση. Αλλά το καίριο σημείο είναι το εξής: Πρέπει εμείς να επιλέξουμε μετανάστες με προσόντα… Οι περισσότεροι πρόσφυγες που έρχονται δεν πληρούν αυτά τα κριτήρια. Δεν είναι ειδικευμένοι». Πριν ένα χρόνο, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γερμανικών Βιομηχανιών Ούλριχ Γκρίλο με αφορμή το αντιπροσφυγικό κίνημα Pegida είχε επισημάνει: «Είμαστε εδώ και χρόνια χώρα μετανάστευσης και πρέπει να παραμείνουμε. Εξ αιτίας της δημογραφικής εξέλιξης, με τη μετανάστευση διασφαλίζουμε την ανάπτυξη και την ευημερία». Ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών, σχετικά πρόσφατα, είχε υπολογίσει ότι εξ αιτίας του δημογραφικού προβλήματος ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται κατά 200 χιλ. ετησίως και θα απαιτηθούν 5 εκ μετανάστες μέχρι το 2025 για τις αναπτυξιακές ανάγκες της χώρας. Όμως, το αποτέλεσμα «της πολιτικής των φραχτών» στον βαλκανικό διάδρομο είναι να μεταβληθούν η Τουρκία και η Ελλάδα σε αποθήκες ανθρώπων οι οποίες θα εκτονώνονται μόνον για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες σε εργατικό προσωπικό της Γερμανία και των βόρειων κρατών της Ευρώπης, όταν θα το αποφασίζουν.
Με αφορμή το προσφυγικό, ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο Μάνφρεντ Βέμπερ σε συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα επιτέθηκε κατά της χώρας μας: «Η Ελλάδα, είπε, δεν προστατεύει τα σύνορά της, σύμφωνα με όσα ορίζει η ισχύουσα Συνθήκη Σένγκεν … Όταν μια χώρα – μέλος, συνέχισε, δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε υποχρεώσεις που με τη θέλησή της ανέλαβε, τότε η Ευρώπη πρέπει να είναι σε θέση να αναλάβει τα ηνία» και επεξήγησε ότι «τότε θα πρέπει ο Frontex να αναλαμβάνει τη φύλαξη των επίμαχων συνοριακών σημείων» Πώς αιτιολόγησε το ενδιαφέρον του ο γερμανός πολιτικός; «Στα ελληνοτουρκικά σύνορα, είπε, διασφαλίζονται και τα γερμανικά σύνορα». Όμως η προστασία των ελληνικών συνόρων δεν είναι αλά – καρτ, ούτε τα ευρωπαϊκά σύνορα ταυτίζονται με τα ελληνικά επιλεκτικά όποτε το απαιτούν τα συμφέροντα του Βερολίνου.
Γιατί λοιπόν ανέχεται η χώρα μας να λοιδορείται με αφορμή το προσφυγικό, να αμφισβητείται η εθνική της κυριαρχία στα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα και δεν αποχωρεί από τη Συνθήκη Σένγκεν; Γιατί εξωραΐζουμε ό,τιδήποτε ευρωπαϊκό, όπως τώρα τη Συνθήκη Σένγκεν στις σημερινές συνθήκες; Τι πρόκειται να απωλέσει αποχωρώντας; Το προνόμιο των Ελλήνων να ταξιδεύουν χωρίς διαβατήριο στις χώρες της Ευρώπης ή την αστυνομική και δικαστική συνεργασία; Αποτελούν σοβαρό αντιστάθμισμα αυτά έναντι της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής αξιοπρέπειας; Η Μ. Βρετανία και η Ιρλανδία π.χ. που δεν προσχώρησαν στη Συνθήκη Σένγκεν, τί έχουν απωλέσει; Αντίθετα η καταγγελία της Συνθήκης Σένγκεν και του Κανονισμού Δουβλίνο 2 θα μας επέτρεπε με την έκδοση ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες να μετακυλήσουμε το πρόβλημα σε αυτούς που σήμερα μας εγκαλούν και μας λοιδορούν. Τον περασμένο Φεβρουάριο ο τότε αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης, Γιάννης Πανούσης είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Εάν οι Ευρωπαίοι δεν καταλαβαίνουν τι τους λέμε, τότε να σπάσουμε τη συνθήκη Σένγκεν και να δώσουμε χαρτιά σε 300.000 –τότε- μετανάστες που θα διαχυθούν στην Ευρώπη».
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
