Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί βάσιμα την κυριαρχία της αριστεράς τα τελευταία πενήντα χρόνια στην Ελλάδα. Η διαπίστωση αυτή αποκτά ακόμη περισσότερη αξία, αν σκεφτούμε πως η χώρα μας δεν πέρασε ποτέ στο μπλοκ του υπαρκτού σοσιαλισμού, ιδιαίτερα μάλιστα μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ως και το οδυνηρό τέλος του αιματηρού εμφυλίου μας.
Αντίθετα μετά τον καθορισμό των ζωνών επιρροής, ήταν ξεκάθαρο πως πέρασε στην σφαίρα επιρροής του Δυτικού- κατ’ επίφασιν φιλελεύθερου- κόσμου.
Παρά ταύτα η αριστερά διαφέντευε ακόμη κι όταν τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδος φαινομενικά τα διαχειριζόταν «δεξιές» κυβερνήσεις (Παπάγου – Καραμανλή) που οδήγησαν από τότε (στην συνέχεια με κυβερνήσεις Παπανδρέου, Αθανασιάδη- Νόβα, Τσιριμώκου) σε χαοτικές καταστάσεις κοινωνία, θεσμούς και δομές της χώρας, με αναγκαίο νομοτελειακό επακόλουθο την άνοδο της Απριλιανής επανάστασης, την οποία- κακά τα ψέματα κι ας μην αρέσει στους αριστερίζοντες- αναπολεί με νοσταλγία , μεγάλο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού….
Παρά τις παραπάνω παράδοξες με την πρώτη ματιά επισημάνσεις, ο εναγκαλισμός της Αριστεράς με την εξουσία καλά κρατεί μέχρι και τις μέρες μας.
Οι «λαϊκές μάζες» ενώ ενθουσιάστηκαν , στην συνέχεια απογοητεύθηκαν με τον λαοπλάνο Αντρέα, τον δήθεν εκσυγχρονιστή Σημίτη, τον καιροσκόπο Γιωργάκη (Παπανδρέου) και με οβιδιακή μετάλλαξη στην συνέχεια, «δίκην Ιανού», τον αρχικά φέρελπι εμφανισθέντα Αλέξη Τσίπρα , στην συνέχεια όμως ρέποντα σε κυβιστήσεις, αφού υπέγραψε δυο μνημόνια, ακύρωσε το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος (έκανε το ΟΧΙ- ΝΑΙ), έσυρε την χώρα σε δυο αδιέξοδες όπως φαίνεται εκλογικές αναμετρήσεις, πέρασε νικηφόρα τις ευρωεκλογές, ενώ έκανε άλλα από αυτά που υποσχέθηκε (νέοι φόροι- ΕΝΦΙΑ- συντάξεις, έφερε τα CAPITAL CONTROLS, θεοποίησε το τραπεζικό σύστημα) με τον λαό πλήρως απογοητευμένο αλλά και προβληματισμένο. Και παρ’ όλα αυτά, η Αριστερά στην Ελλάδα καλά κρατεί….
Η προσέγγιση του φαινομένου χρήζει κοινωνιολογικής αλλά και πολιτικής αναλύσεως. Διαφωτιστικός για την ανάλυση του φαινομένου «50 χρόνια η αριστερά στην εξουσία» είναι ο Ιταλός Κομμουνιστής φιλόσοφος Αντόνιο Γκράμσι. Σύμφωνα με τον Γκράμσι, η εξουσία πηγάζει τόσο από τον έλεγχο του πολιτισμού, όσο και από τον έλεγχο των μέσων παραγωγής.
Ο Γκράμσι πρεσβεύει πως « η ικανότητα της επιβολής των αξιών στον τομέα του πολιτισμού, είναι εξ ίσου σημαντική με την ικανότητα της επιβολής φυσικού καταναγκασμού για την επίτευξη ενός στόχου» Μια ομάδα που κυβερνά, δεν χρειάζεται να καταφύγει στον καταναγκασμό προκειμένου να κυβερνήσει. Έχει προηγουμένως με την «πολιτιστική προπαγάνδα» της διαμορφώσει τις «αξίες» ενός λαού που τον έχει έτσι υπνωτίσει σ’ αυτές , αποπροσανατολίζοντας τον από τις πραγματικές αξίες του έθνους και της φυλής.
Η ομάδα της αριστεράς δούλευε- αλλά και δουλεύει ακόμη!- τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα χρόνια, προς την κατεύθυνση αυτής, διαμορφώνοντας σιγά- σιγά τον δικό της «πολιτισμό» Τον αριστερίστικο πολιτισμό που τον εξέφραζαν και εκφράζουν, η ποίηση, η λογοτεχνία, οι αριστερίστικης κοπής μουσικοσυνθέτες (λέγε με Θεοδωράκη- Μαχαιρίτσα και πολλά άλλα «καλά παιδιά») , οι αριστεροί τραγουδοποιοί (Νταλάρας- Φαραντούρη κλπ) αλλά και οι αριστεροί θεατρίνοι (λέγε με Λαζόπουλο με την θολή αριστερή ψευτοκουλτούρα), έθεσε ως κύριο υπόβαθρο της η αριστερά στην Ελλάδα, για να κατευθύνει το πλήθος στις αξίες που εκείνη ήθελε, για να εγκαθιδρύσει την σχεδόν αδιάκοπη άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας της!
Ο Γκράμσι λοιπόν, τον οποίο ακολουθούν τώρα πιστά ο Τσίπρας και η παρέα του (βλ παρουσίαση από μέρος του (Τσίπρα) του βιβλίου «Ξαναδιαβάζοντας τον Γκράμσι» τον Φεβρουάριο του 2013, όταν αναρωτιόταν «αν εμείς σήμερα μπορούμε να σκεφτούμε γκραμσιανά») πιστεύει σε αντίθεση με τον Μαρξ αλλά και τον φιλελεύθερο Άνταμ Σμιθ, ότι ο έλεγχος των θεσμών οι οποίοι παράγουν πολιτισμό, είναι απαραίτητοι για την διατήρηση της εξουσίας.
Δηλαδή η τέχνη, όπως πιο πάνω αναλύθηκε, αλλά και οι σύγχρονοι φιλόσοφοι, οι θεωρητικοί διανοούμενοι, δημιουργούν τις αξίες και την ιδεολογία που δικαιολογούν την ύπαρξη του καθεστώτος! Αυτή η πολιτιστική δραστηριότητα που περνά στο ασυνείδητο του λαού, τις δήθεν πρωτοποριακές αριστερές ιδέες, κάνει τον λαό να συναινέσει με την οργάνωση της κοινωνίας, όπως αυτή δημιουργήθηκε από την «αριστερή ομάδα» που συνεχίζει να κυβερνά σήμερα! (βλ και εύστοχη προσέγγιση Γιώργος Δημητρούλιας, Η ηγεμονία της αριστεράς Ελεύθερος Κόσμος Ιανουάριος 2016 σελ 3)
Ας μην ξεχνάμε πως το κεντροαριστερό παλαιό ΠΑΣΟΚ ναι μεν συρρικνώθηκε, μετακόμισε όμως στον ακόμη πιο «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ.
Στην ίδια γραμμή με τον Γκράμσι κινείται και ο Νίτσε όταν στο έργο του «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» γράφει «Ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από τους εφευρέτες νέων θορύβων, αλλά από τους εφευρέτες νέων αξιών». Η εξουσία λοιπόν πηγάζει από τις ιδέες. Και τις ιδέες αυτές διαμόρφωσε ύπουλα και διαβρωτικά τουλάχιστον πενήντα χρόνια τώρα η αριστερά στην Ελλάδα.
Στο άρθρο του λοιπόν ο Γκράμσι, αντίθετος με τον homo economicus, τον Μάρξ και τον Άνταμ Σμιθ, παραθέτει πως ένα αποτελεσματικό καθεστώς κυβερνά με κάποιου είδους συναίνεση από τον λαό. Η συναίνεση αυτή είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας μοιράζεται τις ίδιες αξίες. Συνακόλουθα ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να αλωθεί η εξουσία είναι ο έλεγχος των μέσων παραγωγής πολιτισμού, αλλά και ο έλεγχος των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (ιδιαίτερα των πανεπιστημιακών με τους σιωπηλούς αριστερίζοντες πανεπιστημιακούς στα έκτροπα που διαδραματίζονται σ’ αυτά) και των μέσων μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ).
Κι αυτό γιατί όλα τα παραπάνω είναι οι φορείς μέσω των οποίων μπορεί το «καθεστώς» να διαδώσει ιδέες. Και φαίνεται πως η αριστερά έμαθε καλά να παίζει το παιχνίδι αυτό. Έτσι εξηγείται πως ενώ η Ελληνική κοινωνία εκφράζει την έντονη δυσαρέσκεια της για την πολιτική της αριστερής αυτής κυβέρνησης, δεν κινείται φύλο……..
Και στον αντίποδα της αριστερής ύπουλης και διαβρωτικής προπαγάνδας τι υπάρχει; Φοβάμαι πως ένα απόλυτο κενό, ένα τίποτα. Και εξηγούμαι. Προσεγγίζοντας αρχικά την θλιβερή κεντροδεξιά, ο αντικειμενικός παρατηρητής δεν έχει παρά να διαπιστώσει πως υπήρξε πάντοτε ο «ακόλουθος» και ο «βαστάζος» της αριστεράς, ακόμη κι όταν κυβερνούσε (η κεντροδεξιά). Άφηνε την αριστερά να παραβιάζει «ανοιχτές θύρες» , να κάνει ό,τι θέλει, να σπάει , να ρημάζει, να αποδέχεται το ξεπούλημα των πάντων, αρκεί να μην τους πείραζαν από την θεσούλα τους. Καμιά σχεδόν προσπάθεια να περάσουν οι θλιβεροί αυτοί δεξιοί- που ακόμη και σήμερα (τυχαία;;) κάνουν παρατεταμένες πεντάμηνης διάρκειας εσωκομματικές εκλογές για ανάδειξη αρχηγού τους- έστω και ελάχιστες πατροπαράδοτες και κλασσικές ιδέες μέσα από τέχνη, μουσική, θέατρο, ενώ εγκατέλειψαν στο σύνολό της την παιδεία στο έλεος των αριστεριστών! (Ίσως τους απέμεινε μόνον ο Σπανουδάκης, αλλά και ο Τέρης Χρυσός!)
Όμως αλήθεια τι διαπιστώνει παραπέρα ο αντικειμενικός παρατηρητής προχωρώντας και ψηλαφώντας τον πατριωτικό χώρο; Πέραν από έναν απέραντο κατακερματισμό των αποκαλουμένων πατριωτικών εθνικιστικών δυνάμεων με μαχαιρώματα και εσωστρέφεια, μόνο γύμνια βλέπει στην διάδοση ιδεών μέσα από φορείς πολιτισμού.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος και ίσως καυστικός, διερωτώμαι: Οι αυτοαποκαλούμενοι νεόκοπο εθνικιστές, ενυπάρχοντες και δραστηριοποιούμενοι στο κοινοβούλιο, εκτός από «εφευρέτες νέων θορύβων» , τι άλλο εισέφεραν σε επίπεδο πολιτιστικής αντιπαράθεσης προς την διαβρωτική αριστερά;!
Πόσο αλήθεια οι τελευταίοι μέσα από θεμιτή προπαγάνδα διάδοσης υγιών αξιών και ιδεών εκπόρθησαν το αριστερό φρούριο του πολιτισμού στην τέχνη, στην μουσική, στην ποίηση αλλά κυρίως στην παιδεία;!
Τι πέτυχαν αλήθεια όταν θορυβωδώς εξεδίωκαν ίσως και με λακτίσματα- για το θεαθήναι- εγκατεστημένους λαθρομετανάστες στις – αλήθεια είναι- δεινοπαθούσες γειτονιές της Αθήνας; Μετά από ένα φαινομενικό εντυπωσιασμό και γρήγορα εξανεμισμένο ενθουσιασμό του πλήθους, ενεργοποίησαν την αθλία μηχανή του «καθεστώτος» να στραφεί με πρωτόγνωρες και προφανώς στα όρια της νομιμότητας διώξεις εναντίον τους!.
Παράλληλα όμως οδήγησαν τον υγιή εθνικισμό,- όπως αυτός μπορεί ιστορικά και κοινωνικά να οριοθετηθεί-, στα βράχια! Και αυτό είναι το πιο θλιβερό, άξιο ιστορικής αναλύσεως στο μέλλον!
Γιατί τον πολιτισμό διάδοσης ιδεών και αξιών της αριστεράς δεν τον εξουδετερώνουν, ούτε τα συσσίτια αλληλεγγύης σε Έλληνες, που το «καθεστώς» τα παρουσίασε ως συσσίτια μίσους, ούτε οι έλεγχοι παρανόμων αλλοδαπών μικροπωλητών από μέλη του εθνικιστικού κόμματος, ούτε οι ακτιβίστικες θορυβώδεις ενέργειες ενάντια στο εμετικό πράγματι θεατρικό έργο αριστερής υποκουλτούρας CORPUS CRISTI (για όλες τις πιο πάνω ενέργειες των μελών του κόμματος της ΧΑ έχω τοποθετηθεί παλαιότερα με αντίστοιχα άρθρα μου στο διαδίκτυο και στον τύπο, με νομικά επιχειρήματα υπέρ τους και είναι στην διάθεση του αναγνώστη να τα διαβάσει).
Όμως όλα τα πιο πάνω και άλλα τόσα από τους τάχα κυρίως θεσμικούς εκφραστές του εθνικισμού σήμερα αλλά και με γαρνιρίσματα «ψευτοναζισμού σε παλαιότερες θέσεις τους», δεν φτάνουν για να εκπορθήσουν το ιδεολογικό κάστρο διάδοσης ιδεών και αξιών της αριστεράς.
Γιατί οι δήθεν εθνικιστικές, δεν ελέγχουν ούτε υποτυπωδώς την τέχνη, την μουσική, το τραγούδι, το θέατρο , τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Όλα αυτά τα ελέγχει δυστυχώς ακόμη η Αριστερά!
Η διάγνωση της ασθένειας, του πατριωτικού χώρου νομίζω είναι ξεκάθαρη. Η αρχή έγινε. Ο Γκράμσι όμως τώρα είναι επίκαιρος και για όλους εμάς που κινούμεθα στον ευρύτερο εθνικιστικό χώρο, με ορθό λόγο και με το «βλέμμα του Οδυσσέα» . Η Τροία δεν πέφτει με κραυγές και θορύβους. Το αριστερό καθεστώς πολεμιέται, αν φτιάξεις πατριωτικά, πολιτιστικά κέντρα και πείσεις αυτόν τον αποπροσανατολισμένο λαό, ότι υπάρχουν άλλες υπέρτερες αξίες και ιδέες από αυτές που προπαγανδίζει η ύποπτη αριστερά με την «δεξιά» όμως τσέπη…..!
