H πολιτική του προέδρου Μπάιντεν και η Ελλάδα
Η προεδρική θητεία του Τζο Μπάιντεν δεν θα μπορούσε να αρχίσει περισσότερο εντυπωσιακά. Δύο μήνες μόλις μετά την ορκωμοσία του ο κόσμος θα πρέπει να αισθάνεται περισσότερο ανασφαλής. Διότι κάθε δήλωση του νέου προέδρου και του ΥΠΕΞ Άντονι Μπλίνκεν για τη Ρωσία και την Κίνα προσομοιάζει με πολεμική απειλή. Ο χαρακτηρισμός του προέδρου Πούτιν ως “φονιά” με έωλα επιχειρήματα, χαρακτηρισμός στον οποίο επέμεινε, οι απειλές σε βάρος της Ρωσίας για επιβολή νέων κυρώσεων όπως και οι επιθέσεις εναντίον της Κίνας στην Αλάσκα πρόσφατα, κατά την πρώτη διερευνητική σύνοδο ΥΠΕΞ ΗΠΑ – Κίνας, προϊδεάζουν την παγκόσμια κοινότητα για ένα δυσοίωνο μέλλον. Εγκαλεί o αμερικανός πρόεδρος τη Ρωσία επικαλούμενος έκθεση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που υποστηρίζει ότι ο Πούτιν εξουσιοδότησε επιχειρήσεις επηρεασμού των ψηφοφόρων στις προεδρικές εκλογές υπέρ του Τραμπ καίτοι αναγνωρίζεται στην έκθεση ότι «δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι οποιοσδήποτε ξένος παράγοντας επιχείρησε να παρέμβει στις εκλογές αλλοιώνοντας ψηφοδέλτια, εκλογικά αποτελέσματα ή επεμβαίνοντας σε οποιαδήποτε τεχνική πλευρά της εκλογικής διαδικασίας». Εγκαλεί τη Ρωσία για τα ανθρώπινα δικαιώματα επικαλούμενος την περίπτωση του Ναβάλνι αλλά και για την προσάρτηση της Κριμαίας, όταν είναι γνωστό ότι οι αρχιτέκτονες του εμφυλίου και της διάσπασης της Ουκρανίας ήταν η Ουάσινγκτον και το Βερολίνο, όπου ο τότε γερμανός ΥΠΕΞ Γκίντο Βεστερβέλε και αμερικανοί γερουσιαστές, ανάμεσά τους και ο υποψήφιος πρόεδρος το 2008, Τζο Μακκέιν, παρότρυναν στα οδοφράγματα τους ένοπλους ναζιστές του “Δεξιού Τομέα” να ανατρέψουν τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του προέδρου Γιαννουκόβιτς. Εγκαλεί και την Κίνα για το Χονγκ Κονγκ, το Θιβέτ, την Σιντζιάνγκ των Ουιγούρων, κυριαρχικά θέματα της Κίνας, στην προσπάθεια αποτροπής απώλειας της παγκόσμιας οικονομικής ηγεμονίας από το Πεκίνο που προβλέπεται να συμβεί ως τέλος της τρέχουσας δεκαετίας. Και όλα αυτά από μια χώρα, όπως οι ΗΠΑ, όπου ο ρατσισμός και η αστυνομική βία σε βάρος των αφροαμερικανών και άλλων μειονοτήτων οργιάζουν, μια χώρα η οποία με την πληθώρα των δικτατοριών που επέβαλε καταπάτησε και καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα σε βάρος αντιφρονούντων σε παγκόσμια κλίματα, μια χώρα που διέλυσε κράτη με τους πολέμους μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν, κ.α.). Γιαυτό ο Σάμιουελ Χάντινγκτον με άρθρο του στο περιοδικό Foreign Affairs από το 1991 προειδοποιούσε ότι για μεγάλο μέρος του πλανήτη “οι ΗΠΑ μετατρέπονται σε υπερδύναμη – ταραξία …σε βασική εξωτερική απειλή για τις κοινωνίες τους”.
Γιαυτό αποτελεί υποκρισία να προβάλει η Ουάσινγκτον πανανθρώπινες αξίες, όπως αυτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, τις οποίες ο Ούλριχ Μπεκ αποκαλεί “γλωσσικά ερείπια”, «στα οποία παντού – μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου – εμφωλεύουν, επωάζονται και εγκαθίστανται νέες πραγματικότητες, πίσω από τις αστραφτερές προσόψεις των λέξεων». Μετά τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα το 1992, μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου, πίσω από την υπεράσπισή τους ελλοχεύει το δικαίωμα παρέμβασης στα εσωτερικά αλλά και εισβολής σε άλλες χώρες (Ιράκ, Λιβύη, κ.α.). Από παλιά ο Κάρλ Σμιτ θεωρούσε την ανθρωπιστική ηθική ως ένα όχημα οικονομικού ιμπεριαλισμού ως τον μηχανισμό που χρησιμοποιήθηκε για την εμπέδωση της δυτικής ηγεμονίας.
Από πού αντλεί η Ουάσινγκτον το δικαίωμα να αναμειγνύεται στα εσωτερικά άλλων κρατών και να υπαγορεύει στους “προβλέψιμους” το δίκιο και το άδικο χωρίς αντιδράσεις; Πώς κατόρθωσε να καθορίζει το περιεχόμενο των εννοιών σύμφωνα με τα συμφέροντά της; «Σε ό,τι αφορά τις καθοριστικές πολιτικές έννοιες, έγραφε ο Καρλ Σμιτ, εξαρτάται από το ποιός τις ερμηνεύει, ποιος τις ορίζει και ποιος τις χρησιμοποιεί. Ποιος αποφασίζει συγκεκριμένα τι είναι ειρήνη, τι είναι αφοπλισμός, τι είναι επέμβαση, τι είναι δημόσια τάξη και ασφάλεια. Μια από τις πιο σημαντικές διαστάσεις της νομικής και πνευματικής ζωής της ανθρωπότητας είναι το γεγονός ότι όποιος έχει πραγματική εξουσία μπορεί να καθορίσει το περιεχόμενο των εννοιών και των λέξεων».
Τί σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα; Μας το αποκαλύπτει με θρασύτατο τρόπο, διότι εκμηδενίζει την εθνική κυριαρχία της πατρίδας μας, αν απέμειναν κάποια ψήγματα δηλαδή, ο Μπιλ Ανθόλις, διευθυντής του Miller Institute του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια σε συνέντευξή του λίγες μόλις ημέρες μετά την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν: «Το μεγαλύτερο ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ, είπε, είναι οι διμερείς σχέσεις με την Κίνα. Το “πάτημα” της Κίνας στην Ευρώπη είναι το λιμάνι του Πειραιά. Αυτό είναι το θέμα που πιστεύω ότι θα πρέπει η Ελλάδα να διαχειριστεί. Και πρέπει να το διαχειριστεί καλά….. Το λιμάνι του Πειραιά είναι η αχίλλειος πτέρνα των ελληνοαμερικανικών σχέσεων» (Καθημερινή 24/1/2021).
Όταν ανέλαβε η Cosco το λιμάνι του Πειραιά, αυτό ήταν απαξιωμένο. Σήμερα είναι πρώτο στη Μεσόγειο και τέταρτο πανευρωπαϊκά στη διακίνηση εμπορευματοκιβωτίων. Η Ρωσία επιδίωξε να αγοράσει τον ΔΕΣΦΑ, τη ΔΕΠΑ, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, σχεδίασε τους αγωγούς South Stream και Turkish Stream, Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης μέσω της χώρας μας και αποκλείστηκε από όλα. Οι ΗΠΑ μεταβάλλουν βαθμιαία την επικράτεια της Ελλάδας σε στρατιωτική βάση στα πλαίσια της συμφωνίας αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας (MDCA) και δεν “έδωσαν” τίποτα, εκτός αν θεωρείται προσφορά η επιβολή της δικτατορίας το 1967.
