Θα μπορούσε κάποιος να περιμένει οι Έλληνες μετά την καραντίνα να είναι ο λαός με την καλύτερη φυσική κατάσταση, αν κρίνουμε από τον αριθμό των μηνυμάτων που εστάλησαν με τον κωδικό 6. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι και αυτό το γνωρίζουμε όλοι μας καλά. Επίσης να τονίσω, πως είμαι από αυτούς που δεν μου κάνει εντύπωση ο ρεαλιστικός υψηλός αριθμός μηνυμάτων άσκησης, γιατί πραγματικά τα τελευταία χρόνια ο κόσμος στη χώρα μας γυμνάζεται πολύ περισσότερο.
Το δρομικό κίνημα είναι πιο ισχυρό από ποτέ, ο μαραθώνιός μας συνήθως εξαντλεί τις θέσεις συμμετοχής του και το να κλείνουμε τους δρόμους κάποιες Κυριακές για αγώνες δεν θεωρείται πια μια ταλαιπωρία για το χατίρι δέκα τρελών. Τα γυμναστήριά μας είναι γεμάτα και εμφανίζονται όλο και περισσότερες νέες προτάσεις και οι εναλλακτικές μορφές άσκησης είναι πια κάτι που συναντάς συχνά
Όμως υπάρχει και η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, όπως πάντα.
Ακόμα συζητάμε, αν πρέπει να μειώσουμε τις ώρες γυμναστικής στα σχολεία μας.
Πόσο οξύμωρο!
Όταν με το καλό αφήσουμε όλη αυτή την περιπέτεια που μας άλλαξε τη ζωή πίσω μας, δεν πρέπει να ξεχάσουμε πως το μήνυμα Νο.6, στην πραγματική του διάσταση ήταν το ψυχοφάρμακό μας, η διασκέδασή μας, η διατήρηση της ισορροπίας μας, της υγείας μας, της ενέργειάς μας, ήταν το μοναδικό κανάλι που μας επέτρεπε να χαρίσουμε στον εαυτό μας μια ποιοτική ώρα μαζί του και για πολλούς, ίσως για πρώτη φορά, ήταν η ευκαιρία να καταλάβουν τι σημαίνει βγαίνω από το σπίτι ενεργητικά και όχι μόνο για να κάνω τις δουλειές μου, έρχομαι σε επαφή με τη φύση και σε όποια καιρική συνθήκη, χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι υποχρέωση, δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία να παίξει με τα όριά του, δίχως κάτι τέτοιο να του δημιουργεί το άγχος ενός επαγγελματικού dead line.
Και αυτό το είδαν και τα παιδιά μας. Το άκουσαν. Το βίωσαν. Το συζήτησαν με τους φίλους τους.
Για τους μικρούς μας φίλους η καραντίνα ήταν η πρώτη και ίσως μοναδική ευκαιρία στη ζωή τους να καταλάβουν τι σημαίνει το ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται αναμενόμενο. Για πρώτη φορά τους έλειψε το σχολείο τους, οι φίλοι τους, οι εξωσχολικές τους δραστηριότητες. Έμειναν μακριά από τους δικούς τους, τους παππούδες τους, τους γνωστούς τους. Σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας κάποιοι πραγματικά βαρέθηκαν να είναι μπροστά στη θελκτική οθόνη ενός υπολογιστή. Η μαγεία μιας ταινίας δεν μπορεί με τίποτα να αντικαταστήσει την ίδια τη ζωή, όταν η ίδια η ζωή έχει παγώσει. Και κανένα παιχνίδι εξ αποστάσεως δεν μπορεί να προσφέρει χαρά, αν συνειδητοποιήσεις ότι αυτή θα είναι η μοναδική μορφή παιχνιδιού που θα ζεις από δω και πέρα στη ζωή σου.
Ο αθλητισμός λοιπόν και η οποία μορφή άσκησης δεν μπορεί να λείπει από αυτά τα μαθήματα ζωής, που όλοι πήραμε γρήγορα και συμπυκνωμένα μέσα σε λίγους μήνες σε όλο το μήκος και το πλάτος του κόσμου μας.
Όταν θα μπούμε στη νέα φάση της ζωής μας δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε τι μας κράτησε ακμαίους, εσωτερικά και εξωτερικά. Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε, πως ανάμεσα σε όλα τα μηνύματα που σου επέτρεπαν να κυκλοφορείς για να πας στη δουλειά σου, στον γιατρό, στην αγορά, στην τράπεζα, στους αγαπημένους σου που σε είχαν ανάγκη, υπήρχε και ένα μήνυμα, που με εντολή των ειδικών σου επέτρεπε να είσαι έξω για να γυμναστείς. Μετατρέψαμε τα δημόσια parking σε γυμναστήρια, τους δρόμους σε στάδια, τις παραλίες σε ειδικές διαδρομές, τις παιδικές χαρές σε αθλητικές αρένες και με ελάχιστες υποδομές πορευτήκαμε.
Την επόμενη μέρα της πανδημίας η άσκηση πρέπει να πάρει τη θέση που της αξίζει στη συνείδηση των παιδιών μας, μέσα από το δικό μας παράδειγμα, τις δικές μας ενέργειες, το σχολικό πρόγραμμα, τα ΜΜΕ, τις γνώμες των ειδικών. Η πολιτεία θα πρέπει να δημιουργήσει καινούργιους χώρους, εύκολους, ευέλικτους, καλά εξοπλισμένους, σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε γειτονιά για την επόμενη παρόμοια πρόκληση που θα μας περιμένει. Το κράτος θα πρέπει με κάθε τρόπο να στηρίξει τον σωματειακό αθλητισμό και όχι τον αθλητισμό βιτρίνας. Μπορεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες να μην έγιναν, όμως ο κόσμος έπρεπε να είναι έξω και να γυμνάζεται. Οι σχολικές αυλές πρέπει να μετασχηματιστούν σε παιδότοπους με κέντρο την αθλητική προσέγγιση, ώστε πέρα από την πρακτική ανάγκη να προσφέρουν στα παιδιά τη σύνδεση σχολείου και άσκησης με τον πιο διασκεδαστικό και οικείο τρόπο. Και φυσικά όλοι εμείς δεν πρέπει να πάψουμε να παίρνουμε τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας από το χέρι για να πάμε να γυμναστούμε, να τρέξουμε, να περπατήσουμε, να κολυμπήσουμε, να κάνουμε ποδήλατο, να παίξουμε, όχι πια ως μοναδική ευκαιρία να βγούμε νόμιμα από το σπίτι, αλλά ως τον μοναδικό τρόπο που έχουμε να συναντήσουμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Αυτή που περιλαμβάνει και χαρά και πειθαρχία και στοχοποίηση.
Και το σημαντικότερο. Σε μια συγκυρία παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, χωρίς όρια και διακρίσεις, αλλά και χωρίς εμβόλια και φάρμακα, το μόνο στο οποίο είχαμε πραγματικά να στηριχτούμε ήταν η καλή προσωπική φυσική κατάσταση του καθενός. Και η καλή φυσική κατάσταση περιλαμβάνει σώμα, μυαλό και ψυχή. Τα μοναδικά δηλαδή όπλα που διαθέτουμε για να αντιμετωπίσουμε κάθε πρόκληση της ίδιας της ζωής.
Αν για κάτι είμαι περήφανος για τον εαυτό μου, όλο αυτό το διάστημα των απανωτών lockdowns, είναι το ότι τήρησα με θρησκευτική ευλάβεια το προπονητικό μου πρόγραμμα. Με γυμναστήρια κλειστά, με στάδια κλειδωμένα, με δρόμους όχι πάντα πολύ φιλόξενους, με σπίτια όχι απαραίτητα κατάλληλα εξοπλισμένα, κατάφερα να δημιουργήσω μια καινούργια προπονητική ρουτίνα που με κράτησε ψηλά. Άντεξα να παραμείνω καλά κρατημένος στον στόχο μου, αν και οι αγωνιστικές δραστηριότητες είχαν όλες αναβληθεί.
-Ήταν εύκολο;
-Καθόλου.
-Ήταν αποτελεσματικό;
-Απόλυτα.
Προσπάθησα να δω πίσω από το τώρα και πιο μακριά από το εδώ και λειτούργησε, γιατί μια ζωή μέσα από τον αθλητισμό είχα μάθει να σκέφτομαι κάπως έτσι, θέτοντας μακροπρόθεσμους στόχους και δουλεύοντας γι’αυτούς, πέρα από τις αναποδιές και τα εμπόδια κάθε στιγμής.
Και όταν όλα θα έχουν γίνει πιο εύκολα, αυτό που θα μείνει από όλο αυτό είναι η αίσθηση και η πεποίθηση, πως οι προκλήσεις είναι συνήθως μια ευκαιρία να φανεί το πόσο δυνατοί είμαστε και το πόσο προσαρμοστικοί μπορούμε να αποδειχτούμε για να γίνουμε αποδοτικοί. Ας μη ξεχνάμε, πως όσο πιο δυνατά χτυπάς το μπαλάκι κάτω, αυτό τόσο πιο ψηλά τινάζεται.
Νίκος Μιχαλόπουλος
”Ονειρεύομαι Θέλω Μπορώ”
————————————————————–
Web Site: www.nikosmichalopoulos.gr
Facebook: https://www.facebook.com/nikomichalopoulos/
Twitter: https://twitter.com/AnnaNikos1
