Ο Σέρεν Κίρκεγκορ, Δανός φιλόσοφος, είχε πει για τη σημασία του παρελθόντος στην κατανόηση του παρόντος και του μέλλοντος: «Τη ζωή πρέπει να τη ζούμε προς εμπρός, μπορούμε όμως να την καταλάβουμε μόνον κοιτώντας προς τα πίσω». Γιαυτό εξεπλάγην όταν σχετικά πρόσφατα διάβασα την «έρευνα κοινής γνώμης», όπως την ονόμασε το Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας, σύμφωνα με την οποία –στον βαθμό βέβαια που είναι αξιόπιστη μετά τις δημοσκοπήσεις που διενήργησε προεκλογικά τον Σεπτέμβρη – η ΝΔ προηγείτο κατά 6,5 ποσοστιαίες μονάδες του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι εύλογα διερωτήθηκα: Τι δεν κατάλαβαν όσοι συμμετείχαν και διαμόρφωσαν τα αποτελέσματα της «έρευνα κοινής γνώμης»; Δεν “χόρτασαν” επί 4 δεκαετίες τη ΝΔ στο παιχνίδι του δικομματισμού μαζί με το ΠΑΣΟΚ; Ξέχασαν ότι π.χ. o Κώστας Καραμανλής παρέλαβε χρέος ύψους 183,2 δις ευρώ το 2004 και παρέδωσε χρέος 299,5 δις το 2009, δηλαδή το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ εκτοξεύτηκε από το 98,9% στο 128,7% αποκτώντας μια ξέφρενη δυναμική ανόδου; Ξέχασαν ότι ο δημοσιονομικό έλλειμμα το 2009 ξεπέρασε τα 36 δις ευρώ και έκλεισε στο 15,7% του ΑΕΠ, ότι τα έξοδα του προϋπολογισμού το 2009 υπερέβησαν το στόχο κατά 47 δις ευρώ (Καθημερινή 22/3/2013) και ότι συνολικά η κυβέρνηση του δανείστηκε 109,3 δις ευρώ αθροιστικά το 2008 και το 2009 (Καθημερινή 27/4/2014); Ή θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Χοακίν Αλμούνια, επίτροπος αρμόδιος για Οικονομικές Υποθέσεις τότε, είχε πει σε συνέντευξή του αναφερόμενος στο ελληνικό χρέος: «Το πρόβλημα ήταν η καταστροφική διαχείριση των δημοσίων οικονομικών από την ελληνική κυβέρνηση το 2009, λόγω της ανικανότητας αυτής της κυβέρνησης και της ενασχόλησής της με τις εκλογές». Ως επιβεβαίωση όλων αυτών θα επικαλεσθώ και τη μαρτυρία του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος οφείλει την ανέλιξή του στον κύριο Σαμαρά και τη Ν.Δ.. Είπε ο κύριος Στουρνάρας σε πρόσφατη εκδήλωση της Κίνησης Πολιτών: «Η κρίση έχει όνομα: Μεγάλος κίνδυνος χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους στο τέλος της δεκαετίας του 2000 που εκτίναξε το έλλειμμα του προϋπολογισμού σε δυσθεώρητα ύψη, μέσω της μεγάλης αύξησης κρατικών δαπανών, χωρίς συνακόλουθη αύξηση κρατικών εσόδων. Όσα επακολούθησαν, και τα μνημόνια, ήσαν προσπάθειες να αποτραπεί η χρεοκοπία». Αυτές είναι λοιπόν οι πραγματικές ρίζες της κρίσης.
Το ερώτημα που εύλογα τίθεται σήμερα είναι: Μπορούν τα ίδια κόμματα που μας οδήγησαν στο 2010, δηλαδή στο πρώτο μνημόνιο, να οδηγήσουν τη χώρα στην υπέρβαση της κρίσης; Η πράξη από το 2010 μέχρι σήμερα έδειξε πως όχι, διότι αντίθετα αύξησαν το χρέος, καταβαράθρωσαν τους κοινωνικούς δείκτες και επιτάχυναν την καθοδική πορεία της χώρας. Κι όμως η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή αναμφίβολα υπερτερούσε πολιτικά, κατά παρασάγγας μάλιστα, της χθεσινής του κυρίου Σαμαρά και σημερινής του κυρίου Μητσοτάκη. Διότι δεν είχε εντάξει χάριν της εξουσίας στελέχη από το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, όπως ο κύριος Γεωργιάδης ή ο κύριος Βορίδης ή ακόμη τον κύριο Μπαλτάκο. Και όχι μόνον αυτό, ας μη ξεχνάμε ότι ο κύριος Σαμαράς ανέθεσε σε αμφότερους τους κυρίους Γεωργιάδη και Βορίδη και την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της Ν.Δ.. Δηλαδή, οι κύριοι Γεωργιάδης και Βορίδης εκφράζουν ιδεολογικά τις θέσεις της Ν.Δ ώστε να την εκπροσωπούν κοινοβουλευτικά; Επ’ αυτού δεν φαίνεται να έχει αντιρρήσεις και ο κύριος Μητσοτάκης. Αντίθετα μάλιστα υπερθεμάτισε έναντι του προκατόχου του κυρίου Σαμαρά: Δεν δίστασε να αναθέσει στον κύριο Γεωργιάδη την αντιπροεδρία του κόμματος παραβλέποντας και τις πολιτικές του θέσεις και την υποβάθμιση του πολιτικού διαλόγου εκ μέρους του με αποκορύφωμα το τελευταίο οικονομικό φόρουμ στους Δελφούς. Είναι ολοφάνερο ότι η ΝΔ μετά τον Κώστα Καραμανλή μετατοπίζει διαρκώς το πολιτικό κέντρο βάρους της προς την ακροδεξιά για να ενισχυθεί εκλογικά. Ποιος λοιπόν μπορεί να αποκλείσει μελλοντικά τη μετεξέλιξη του Άδωνη Γεωργιάδη σε πρόεδρο της ΝΔ αφού η πολιτική στην Ευρώπη μετατοπίζεται από την κεντροδεξιά στη δεξιά παραβιάζοντας τα όρια της ακροδεξιάς με αφορμή την πολιτική λιτότητας και το προσφυγικό;
Ποιες ήταν οι συνέπειες της μεταπολιτευτικής πορείας του δικομματισμού που συνεχίζεται μέχρι σήμερα; Να λειτουργεί η Ελλάδα ως κράτος «ζόμπι». Τι χαρακτηρίζεται ως «ζόμπι»; Ότι εξακολουθεί να ζει παρότι η πραγματικότητα στην οποία αντιστοιχεί έχει πεθάνει. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η πραγματικότητα έχει πεθάνει! Σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει πως υπάρχει μια νέα ζωντανή πραγματικότητα την οποία δεν βλέπουμε επειδή νεκρές ιδέες στοιχειώνουν και συννεφιάζουν το μυαλό μας και μας κάνουν να μην αντιλαμβανόμαστε το καινούργιο. Πώς λειτουργεί ένα κράτος ζόμπι; Όπως μας λέει ο Νίκος Κοτζιάς στον πρόλογο της «Επινόησης του Πολιτικού» του Ούλριχ Μπεκ, «παντού δραστηριοποιούνται αποκλειστικά πολιτικές δυνάμεις και θεσμοί οι οποίοι προϋπήρχαν των αλλαγών και όχι θεσμοί που πρέπει να συγκροτηθούν με προοπτική τα νέα και μελλοντικά προβλήματα. Αυτό σημαίνει κατά τον Μπεκ ότι γίνονται λάθη σε δύο επίπεδα. Τα γεγονότα ερμηνεύονται με βάση είτε το παρελθόν είτε το “είναι”. Ενώ το ορθολογικό θα ήταν να ερμηνευτούν από το νέο γίγνεσθαι και από τα οράματα για το μέλλον».
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
