Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετέβη στην Κίναρο, όπου συναντήθηκε με τη μοναδική κάτοικο του νησιού Ειρήνη Κατσοτούρχη. Την κυρία Σακελλαροπούλου συνόδευε ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Αλκιβιάδης Στεφανής.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέμεινε στο νησί δυο ώρες, στη διάρκεια των οποίων συζήτησε με την κυρία Κατσοτούρχη για την καθημερινότητά της. Προτού την αποχαιρετήσει είπε τα εξής:
«Παραμονές Χριστουγέννων, βρισκόμαστε, πολύ λίγοι από εμάς στην Κίναρο, συντροφιά με την κυρά Ρήνη. Σκεφτήκαμε ότι τα φετινά, ειδικά, Χριστούγεννα, είναι ο κατάλληλος προορισμός, γιατί η κυρά Ρήνη συμβολίζει τα φετινά Χριστούγεννα με έναν τρόπο. Είναι μοναχική και γενναία η ίδια. Κάπως έτσι καλούμαστε να είμαστε όλοι εμείς, με τις ιδιαίτερες συνθήκες που ζούμε. Πριν λίγο μας είπε «εγώ είμαι σε καραντίνα τόσα χρόνια». Βέβαια η δική της καραντίνα είναι μαγική. Χαίρομαι πάρα πολύ που είμαστε σήμερα εδώ και της κρατήσαμε λίγο συντροφιά. Και ακριβώς αυτό το μήνυμα θα θέλαμε να δώσουμε σε όλους. Καλά Χριστούγεννα, από μια άκρη της Ελλάδας, στο Αιγαίο. Να είμαστε καλά όλοι κι εσείς κυρίως κυρά Ρήνη να είστε καλά, να φυλάτε το νησί μας».
Λίγο πριν αναχωρήσει από την Κίναρο, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφθηκε το Μνημείο των Πεσόντων Αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού.
η κυρα-Ρήνη Κατσοτούρχη, μένει ολομόναχη εκεί από τότε που πέθανε ο άνδρας της, ο Μικές, το 2013. Η επικοινωνία με τον έξω κόσμο είναι περιορισμένη. Κάθε δέκα μέρες πηγαίνει προμήθειες και ταχυδρομείο ένα καΐκι από την Αμοργό σε επιδοτούμενο δρομολόγιο από το κράτος.
Σε συνέντευξή της τον περασμένο Οκτώβριο στην «Καθημερινή» η κυρία Ειρήνη, που γεννήθηκε στην Αμοργό, και ταξίδεψε ημερών ακόμη στην Κίναρο και μεγάλωσε με τις αδερφές της στο νησί, περιέγραφε ως εξής τη διαδρομή της
«Οταν έκλεισα τα 14 με πήγανε στην Κάλυμνο και λίγο αργότερα γνώρισα τον άνδρα που παντρεύτηκα. Ο Μικές έφυγε μετανάστης στην Αυστραλία και σε έναν χρόνο τον ακολούθησα και εγώ, το 1970. Κάτσαμε 15 χρόνια στο Ντάργουιν, δεν μου άρεσε καθόλου, είχε κακό κλίμα, κουνούπια. Το 1985 ξαναγυρίσαμε πια στην Ελλάδα με την οικογένεια και πήγαμε να ζήσουμε στην Κάλυμνο από όπου καταγόταν ο Μικές. Στο μεταξύ οι γονείς μου είχαν μείνει οι μόνοι κάτοικοι της Κινάρου και όταν το 1997 αρρώστησε και πέθανε ο πατέρας μου, η μάνα μου πήγε μόνιμα στην Αμοργό, το νησί έμεινε δίχως άνθρωπο», λέει η κυρα-Ρήνη.
Εκείνη την περίοδο έγιναν πολλές κλοπές και βανδαλισμοί στην έρημη Κίναρο. Κάποιοι άρχισαν να κλέβουν ζώα από τα κοπάδια του Γιώργου Θηραίου, ενώ λεηλάτησαν τα σπίτια, ψάχνοντας για θησαυρούς. Αυτό έκανε την κυρα-Ρήνη να γυρίσει πια στο νησί το 2000 και να εγκατασταθεί μόνιμα με τον άνδρα της: «Ηταν μια υπόσχεση που είχα δώσει στον πατέρα μου, να φυλάω την Κίναρο, μου την εμπιστεύτηκε αλλά το ήθελα και γω. Μου αρέσει το τοπίο, η αγριάδα, δεν ξέρω, όπου και να πάω δεν μπορώ να το αποχωριστώ. Και ένα βασίλειο να μου δώσεις, τίποτε δεν θέλω, μόνον την Κίναρο. Οποιος ζήσει εδώ και μετά πεθάνει η τελευταία κουβέντα που θα πει θα ’ναι Κίναρος».
