Καθώς συμπληρώνουμε εφέτος τα 100 χρόνια από την είσοδο του ελληνικού Στρατού και την ένταξη της Θράκης – Ροδόπης και Έβρου, για την ακρίβεια – στην ελληνική πατρίδα, γίνεται μία υπόρρητη μα έντονη προσπάθεια να αλλάξει αρχικά η ονομασία και τελικά η ουσία του γεγονότος και της επετείου. Ακούμε παντού για «ενσωμάτωση» κι όχι για Απελευθέρωση, όπως την ξέραμε τόσα χρόνια, κι αυτό δεν είναι κάτι τυχαίο ή αμελητέο.
Για πάνω από μισό αιώνα γιορτάζονται στην περιοχή τα «Ελευθέρια», μάλιστα οι εκδηλώσεις γίνονται κάθε χρόνο και σημαντικότερες. Η Απελευθέρωση ήταν πάντα η λέξη που κυκλοφορούσε σε όλα τα επίπεδα, επίσημα και μη, και μόνο τα τελευταία χρόνια που ο ψευτοεκσυγχρονισμός άλωσε περιοχές του δημόσιου λόγου εμφανίστηκαν αναφορές στην «ενσωμάτωση».
Ο λόγος αυτός εκπορεύτηκε αρχικά άνωθεν (κατεστημένα ΜΜΕ, ορισμένοι Πανεπιστημιακοί, κρατικοί αξιωματούχοι…) και, επιμένοντας στο τελικό αποτέλεσμα των ιστορικών γεγονότων όσον αφορά την κρατική κυριαρχία, παρακάμπτει την απελευθέρωση του ελληνικού λαού της Θράκης.
Όταν επισημαίνουμε την τακτική αυτή ο αντίλογος της άλλης πλευράς είναι δύο μορφών: άλλοτε επικεντρώνεται στο ότι δεν προηγήθηκε πολεμική σύγκρουση για την αλλαγή της κυριαρχίας (άρα χωρίς μάχες και νεκρούς τι απελευθέρωση ήταν;) κι άλλοτε δέχεται ότι συνέβησαν και τα δύο αλλά ισχυρίζεται πως η χρήση της μιας λέξης (πάντα όμως της ίδιας!) δεν απαγορεύει την άλλη.
Η απάντηση στον πρώτο ισχυρισμό είναι εύκολη: οι πολεμικές συγκρούσεις που τελικά απέδωσαν την Νοτιοδυτική Θράκη στην Ελλάδα ήταν οι βαλκανικοί πόλεμοι και ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος. Η Ελλάδα ήταν και τις τρεις φορές στην πλευρά των νικητών, αντίθετα με τους τοπικούς της αντιπάλους, Τούρκους και Βούλγαρους.
Η Κομοτηνή λοιπόν δέχθηκε ως ελευθερωτή 7 χρόνια νωρίτερα (14-7-1913) τον ελληνικό Στρατό πού θριάμβευε στον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο, απλώς η ρευστότητα των πραγμάτων και των συμφερόντων κατέληξε στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου που καθυστέρησε την τελική απόδοση της Θράκης στους νικητές, εκχωρώντας την προσωρινά στη Βουλγαρία.
Όσον αφορά τον δεύτερο ισχυρισμό, ότι «μιλώντας για την ενσωμάτωση της περιοχής δεν αρνούμαστε πως απελευθερώθηκε», εδώ μάλλον κυριαρχεί η υποκρισία. Τί σημαίνει η ενσωμάτωση; Πρώτα-πρώτα αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο της προσάρτησης, αφού ενσωματώνονται στο όλον και μέρη τα οποία δεν είναι απαραιτήτως ομοειδή. Αποσιωπάται λοιπόν η ελληνική ταυτότητα της Θράκης, αν δεν αμφισβητείται. Δεύτερον μένει έξω από τη γιορτή το λαϊκό στοιχείο, αφού για τον ελληνικό πληθυσμό το πρωτεύον ήταν η ελευθερία που κέρδισε μετά από 5,5 αιώνες (!) σκλαβιάς. Μπορεί κανείς να φανταστεί τους κατοίκους της Θράκης, εκείνους που έραιναν με άνθη τους Έλληνες στρατιώτες, να πανηγυρίζουν την …ενσωμάτωση της περιοχής; Για ποιόν λόγο να κυριαρχήσει ένας όρος αφυδατωμένος από κάθε συναισθηματικό στοιχείο και περιορισμένος στην κρατική επέκταση;
Γιατί, απαντώ, το διεθνές καθεστώς, κυρίαρχο δυστυχώς και στην πατρίδα μας, απεχθάνεται τον λαό και το έθνος. Έτσι δεν φτάσαμε να ακούγεται περίπου σαν βρισιά το «εθνολαϊκό» στοιχείο; Το καθεστωτικό Newspeak έχει βάλει στο στόχαστρο όλον τον δημόσιο βίο, μαζί και το συλλογικό μας παρελθόν. Η Απελευθέρωση ενοχλούσε, παρέπεμπε σε έναν δεσμώτη και έναν δεσμοφύλακα, άρα διέλυε τους μύθους περί μακρόχρονης – άρα και ανέφελης, ίσως και ευκταίας; – ελληνοτουρκικής συμβίωσης.
Επίσης σήμαινε έναν σκλαβωμένο λαό, άρα πήγαινε προ του 1361, υπονοώντας την συνέχεια του ελληνικού έθνους – κι όχι την δημιουργία του το 1821-1830, όπως ισχυρίζονται οι καινοφανείς κενολογίες. Ταυτοχρόνως απέδιδε ελληνικότητα στον τόπο, πράγμα απαράδεκτο για όσους παριστάνουν τους μηχανικούς της ανθρωπότητας και μας θέλουν όλους άρριζους, εναλλάξιμους και ασύνδετους με οποιονδήποτε τόπο και παράδοση (βλ. και σύγχρονη αγιοποίηση των προσφύγων και μεταναστών, με ή χωρίς εισαγωγικά).
Κλείνοντας, διευκρινίζω πως δεν αρνείται κανείς το γεγονός της ενσωμάτωσης της Θράκης στον εθνικό κορμό. Αυτό που επισημαίνω είναι πως η καθολική επικράτηση αυτού του όρου με την παράλληλη εξαφάνιση της «Απελευθέρωσης» από το λεξιλόγιο των επισήμων είναι υπονομευτικό του εθνολαϊκού φρονήματος και δηλωτικό των σχεδίων των ελίτ.
Δεν μπορεί να διαβάζουμε ότι «συγκροτήθηκε η επιτροπή της Περιφέρειας ΑΜ-Θ για τα 100 χρόνια από την ενσωμάτωση της Θράκης», ότι «τελικά με τη Συνθήκη του Νεϊγί η Ελλάδα προσάρτησε τη Θράκη» (https://el.wikipedia.org/), ότι το Υπουργείο Εσωτερικών (Τομέας Μακεδονίας και Θράκης) «με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ενσωμάτωση της Θράκης στον εθνικό κορμό πραγματοποίησε εκδήλωση στην Αθήνα…», ότι το Υπουργείο Οικονομικών ανακοινώνει την προγραμματισμένη έκδοση αναμνηστικού δίευρου με θέμα «100 χρόνια από την ενσωμάτωση της Θράκης» κτλ κτλ.
Δεν μπορεί ο Δήμος Αλεξανδρούπολης να υιοθετεί στο λογότυπό του (φωτό) για την μοναδική αυτή επέτειο την ίδια ορολογία και να μην αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά κάτι σημαίνουν!
Κώστας Καραΐσκος
Παράταξη Πολιτών ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
(Δημοσιεύθηκε στην Εφημεριδα Ο ΧΡΟΝΟΣ 8-2-2020)
