του Πάσχου Μανδραβέλη – ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Κανένα από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν υποκρίθηκε τον Ρόναλντ Ρέιγκαν, ο οποίος τον Ιούνιο του 1987 φώναξε στο Δυτικό Βερολίνο «κύριε Γκορμπατσόφ, γκρέμισε αυτό το τείχος». Η φασαρία που κάνουν είναι για τους συμβολισμούς, του στυλ «κυρία Σακελλαροπούλου μη φωτογραφίζεσαι σε αυτό το τείχος».
Ακόμη και ο λυρικότερος όλων, κ. Νίκος Φίλης, δεν ζήτησε από την κυβέρνηση «να γκρεμίσει αυτόν τον φράχτη». Το μόνο που είπε ήταν ότι η Πρόεδρος έπρεπε να φύγει, να πάει αλλού για να φωτογραφηθεί: «Ο Εβρος και όλη η επικράτεια έχουν αρκετά μέρη πολύ πιο κατάλληλα για δηλώσεις απέναντι στον τουρκικό εθνικισμό και τις προκλήσεις Ερντογάν. Ο “φράχτης” της μισανθρωπίας και των ανθρώπινων τραγωδιών ήταν το πλέον ακατάλληλο», είπε (16.5.2021).
Η αλήθεια είναι πως κατά κανόνα οι «φράχτες» ενοχλούν. Δεν ενοχλούνταν όμως όλοι και από όλα τα τείχη. Υπήρξε εποχή που σύμπασα η Αριστερά επικροτούσε το χτίσιμο του «φράχτη» στο Βερολίνο, ο οποίος, σύμφωνα με τις κυβερνήσεις της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Ανατολικής Γερμανίας, ήταν επίσης «αντιμεταναστευτικός». Κατά το επίσημο κομμουνιστικό αφήγημα –το οποίο σήμερα παγκοσμίως μόνο το ΚΚΕ ασπάζεται–, το Τείχος του Βερολίνου φτιάχτηκε για να κρατήσει έξω τους Δυτικογερμανούς, οι οποίοι ήθελαν να μεταναστεύσουν μαζικώς στον σοσιαλιστικό παράδεισο!
Τα τείχη ενοχλούν για πολλούς λόγους, πέρα από τους λυρικούς («μισανθρωπία» και «ανθρώπινες τραγωδίες»!) που επικαλείται ο κ. Φίλης. Ενοχλούν διότι, πρώτον, είναι αφύσικα· άνθρωποι τα κατασκευάζουν σε πολιτικώς παραγόμενες γραμμές που ονομάζονται σύνορα. Δεύτερον, αποτελούν ανορθογραφία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Το κεφάλαιο είναι ελεύθερο να κινείται (για την ακρίβεια: το παρακαλάμε να κινηθεί, δίνοντας κίνητρα για επενδύσεις) ενώ στην εργασία μπαίνουν εθνικοί φραγμοί. Αυτό δεν γίνεται κατ’ απαίτηση των κεφαλαιούχων. Αυτοί θα προτιμούσαν να έρχονται τα φτηνά εργατικά χέρια εκεί που έχουν τα εργοστάσιά τους, αντί να πηγαίνουν τα εργοστάσια εκεί όπου υπάρχουν χαμηλά μεροκάματα. Τα σύνορα, οι φράχτες, τα τείχη είναι μια άρρητη νίκη της εργατικής τάξης· «κανείς δεν θα περάσει», που λέει και το τραγούδι της εργατιάς των Φώντα Λάδη και Μάνου Λοΐζου.
Εκεί, λοιπόν, «στου φεγγαριού τη χάση» συγκρούονται τα οράματα της Αριστεράς με την πραγματικότητα εκείνων που λέει ότι υπερασπίζεται. Μην το υποτιμήσουμε. Είναι δυσεπίλυτη εξίσωση, γι’ αυτό και πολλοί καταφεύγουν σε εικονομαχίες ή/και στον σοροπιασμένο λυρισμό για «συμβολική επιβράβευση ρατσιστικών και εθνικιστικών στερεοτύπων». Οχι ότι δεν υπάρχουν ρατσιστικά και εθνικιστικά στερεότυπα. Επιζούν, και πολλές φορές μάλιστα κερδίζουν εκλογές επειδή, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν διαμορφώθηκε εναλλακτική πολιτική πρόταση, που εκτός από λυρική να είναι και συνεκτική.
