Ποιός θα είναι ο νικητής;
Τελικά, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η εξόντωση των Παλαιστινίων στη Γάζα και το Ισραήλ θα έχει επικρατήσει, ίσως, σε έναν περιφερειακό πόλεμο, οι Ισραηλινοί θα αισθάνονται ότι είναι οι νικητές; Εγκλωβισμένοι σε ένα γκέτο, το Ισραήλ, που οι ίδιοι δημιούργησαν όταν απελευθερώθηκαν από τα γκέτο της Ευρώπης, καταδικασμένοι να ζουν νυχθημερόν με το όπλο στο χέρι, o εβραϊκός λαός του Ισραήλ θα αισθάνεται ελεύθερος; Η περίφημη ρήση του Μαρξ (που ήταν Εβραίος), σύμφωνα με την οποία «κανένα έθνος δεν μπορεί να είναι ελεύθερο και ταυτόχρονα να καταπιέζει άλλο έθνος», δικαιώθηκε πλήρως στην περίπτωση του Ισραήλ. Όχι μόνον διότι ο εβραϊκός λαός είναι υποχρεωμένος να ζει δια βίου με το όπλο στο χέρι αλλά για να επιβιώνει υιοθέτησε μια σχέση συμμαχίας – υποταγής με την Ουάσινγκτον για την οποία αποτελεί απλά ένα εξάρτημα της ηγεμονίας της.
Τους είχε προειδοποιήσει προφητικά η Χάνα Άρεντ από το 1948 με το ξέσπασμα του πολέμου μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών όταν η έκβαση ήταν αβέβαιη, αλλά όχι μόνον την αγνόησαν αλλά και τη λοιδόρησαν. Εάν οι Εβραίοι κερδίσουν τον πόλεμο, έγραφε η Άρεντ, θα έχουν να πληρώσουν τις μόνιμες συνέπειες της επιτυχίας τους: «Οι νικητές Εβραίοι θα ζουν περικυκλωμένοι από έναν εντελώς εχθρικό αραβικό πληθυσμό, ταμπουρωμένοι πίσω από τα σύνορα, υπό διαρκή απειλή, μόνιμα απασχολημένοι με τη φυσική τους αυτοάμυνα σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταπνιγούν όλα τα άλλα ενδιαφέροντα και όλες οι άλλες δραστηριότητες. Η ανάπτυξη της εβραϊκής κουλτούρας θα πάψει να αποτελεί έγνοια ολόκληρου του λαού, οι κοινωνικοί πειραματισμοί θα απορριφθούν σαν άχρηστες πολυτέλειες, η πολιτική σκέψη θα εστιαστεί στη στρατιωτική στρατηγική, η οικονομική ανάπτυξη θα καθορίζεται αποκλειστικά από τις ανάγκες του πολέμου». Ποιό ήταν το αποτέλεσμα της νίκης; Ενώ ο σιωνισμός γεννήθηκε, σύμφωνα με τους ιδρυτές του, για να βγάλει τους εβραίους έξω από τα γκέτο, οικοδόμησε τα τείχη ενός νέου γκέτο στο οποίο κλείνει τους εβραίους για να τους προστατέψει, αποκόβοντάς τους ερμητικά από τον κόσμο που τους περιβάλλει.
Ο κοινωνιολόγος Θορστάιν Βέμπλεν εξηγώντας γιατί «οι εβραίοι έχουν συνεισφέρει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα στη διανοητική ζωή της νεώτερης Ευρώπης», την απέδιδε στη “μιγάδικη” καταγωγή τους: “Α nation of hybrids”, έλεγε, δηλαδή αφομοιωμένων εβραίων που δέχτηκαν πάρα πολύ “μη εβραϊκό αίμα” στην πορεία της ιστορίας τους. Κι όμως αρνήθηκαν τη συνύπαρξη με τους γηγενείς Παλαιστινίους. Γιατί; Διότι απέκτησαν τη δυτική κουλτούρα.
Μας το αποσαφηνίζει ο Έντουαρντ Σάιντ ο οποίος στο βιβλίο του «Οριενταλισμός» διαπιστώνει ότι όλη η κουλτούρα της Ευρώπης σφυρηλατήθηκε μέσα από μια αντιπαράθεση προς την αποικιακή ετερότητα. Συμπεραίνει ότι δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς έναν εξωτερικό προς αυτή χώρο που γίνεται αντιληπτός ως χώρος προς καθυπόταξη… Συμπεραίνει επίσης ότι η αποικιακή ετερότητα είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε τη διαδικασία σχηματισμού των ευρωπαϊκών εθνικών ταυτοτήτων: η κατασκευή ενός ευρωπαϊκού μοντέλου υπηκοότητας (το έθνος – κράτος) προϋποθέτει την κατώτερη θέση των αποικισμένων. Η υπηκοότητα νοείται σαν προνόμιο του ευρωπαίου ανθρώπου: ένα νομικό και πολιτικό στάτους που απορρέει από ένα υποκείμενο ανθρωπολογικό δεδομένο. Αυτή την κουλτούρα μετέφεραν στην Παλαιστίνη οι έποικοι Εβραίοι που είχαν διαμορφώσει τις αντιλήψεις τους για το έθνος – κράτος στην Ευρώπη. Γιαυτό θεώρησαν ακόμη και τους ανατολίτες εβραίους του αραβικού κόσμου με αραβική γλώσσα και κουλτούρα ως προσωποποίηση της ανατολίτικης “καθυστέρησης” και βρέθηκαν στο στόχαστρο μιας εντατικής καμπάνιας “αποαραβοποίησης” και πολιτισμικής αφομοίωσης. Γιαυτο δεν αξιοποιήθηκαν ως γέφυρα ανάμεσα σε μια κοινωνία με ευρωπαϊκή κουλτούρα και το αραβικό της περιβάλλον.
Γιατί η Δύση υπερασπίζεται άκριτα το Ισραήλ; Διότι “εγκατέστησε” τους Εβραίους στην Παλαιστίνη για τα δικά της συμφέροντα και είναι αυτονόητο ότι τα συμφέροντά της προϋποθέτουν την κυριαρχία του Ισραήλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ένας εκ των πατριαρχών του σιωνισμού Τεόντορ Χερτσλ, στην προσπάθειά του να αποσπάσει τη συναίνεση των αποικιοκρατών στην δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, έγραφε το 1895 ότι «για την Ευρώπη θα είμαστε εκεί κάτω μια αφετηρία ενάντια στην Ασία» ενώ ο έτερος Χάιμ Βάιζμαν προκειμένου να δελεάσει την Μ. Βρετανία διαβεβαίωνε το 1914 ότι οι Εβραίοι που θα εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη «θα είναι οι φύλακες της διώρυγας του Σουέζ». Όμως αυτή η σύγκρουση των συμφερόντων της Δύσης με τα συμφέροντα των λαών της περιοχής, που αξιοποιεί το μίσος που τροφοδοτείται μεταξύ Εβραίων και Αράβων εδώ και έναν αιώνα, δεν θα σταματήσει ποτέ γιαυτό δεν θα υπάρξει τελικός νικητής. Όσες φορές κι αν νικήσει στο πεδίο μάχης το Ισραήλ. Μόνον με την ειρήνη θα είναι όλοι νικητές. ‘Όμως οι υποβολείς έχουν διαφορετική γνώμη. Χρειάζονται έναν χωροφύλακα στην περιοχή που επισείοντας την αμερικανική και την ευρωπαϊκή ισχύ θα τιθασεύει τις αντιδράσεις, είτε με επιθέσεις στα γειτονικά κράτη, είτε με τις συμφωνίες του Αβραάμ..
