Ο Εβρος έχει υποτιμηθεί. Υπό το φως όσων ακολούθησαν, η επίθεση του Μαρτίου του 2020 ήταν η πρώτη προσπάθεια των αυταρχικών δυνάμεων του αναθεωρητισμού να δοκιμάσουν τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Είχε βέβαια προηγηθεί η Κριμαία το 2014. Αλλά η πρώτη ρωσική εισβολή δεν είχε εκδηλωθεί ευθέως κατά εδάφους της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γι’ αυτό και έδωσε στις ευρωπαϊκές ηγεσίες άλλοθι για κατευνασμό.
Η απόπειρα υβριδικής άλωσης των ελληνοτουρκικών συνόρων το 2020 δεν στρεφόταν (μόνο) κατά της Ελλάδας. Οπως και η επανάληψη της ίδιας μεθόδου στα σύνορα της Λευκορωσίας με την Πολωνία δεν στρεφόταν (μόνο) κατά της Πολωνίας. Το 2020 οι ευρωπαϊκοί θεσμοί –ακολουθώντας και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη– είχαν αναγνωρίσει ως κοινή την απειλή. Είχαν δει την προσπάθεια αποσταθεροποίησης της Ευρώπης και είχαν αντιδράσει αναλόγως.
Σήμερα, κι ενώ ο αναθεωρητισμός έχει περάσει από τον υβριδικό στον συμβατικό, ωμό πόλεμο, η Ευρώπη αντιμετωπίζει την απειλή με συγκατάβαση. Εχοντας πληρώσει ακριβά την υποτίμηση του ρωσικού καθεστώτος, φαίνεται να υπνοβατεί πάλι προς την υποτίμηση του τουρκικού κινδύνου.
Δικαιούται η Δύση να μη φοβάται την Τουρκία;
Γιατί συγκρίνουμε τον Ερντογάν με τον Πούτιν; Διότι ήδη ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος και ο Τύπος της χώρας του αναπτύσσουν τη θεωρία ότι η Αμερική επεκτείνει τη στρατιωτική παρουσία της στην Ελλάδα για να στριμώξει την Τουρκία. Η θεωρία της «περικύκλωσης» σε οριεντάλ εκδοχή.
Αντιμέτωπη με τους πουτινισμούς του Ερντογάν, η Δύση διατρέχει δύο κινδύνους. Τον υπερβολικό φόβο, που θα μπορούσε να αποξενώσει εντελώς τη «σύμμαχο» Τουρκία, εξωθώντας τη σε σπασμωδικές ενέργειες. Και τον υπερβολικό εφησυχασμό –«έτσι θυμώνει πάντα, προτού ξεθυμώσει ο Ερντογάν»– που θα κινδύνευε να αφήσει τον δρόμο ανοιχτό για έναν «Εβρο 2» – ή κάτι χειρότερο.
ΠΗΓΗ www.kathimerini.gr